Inde cruentatis nimium contermina Bessis,        
et celebrata iugis semper Pangea nivosis
linquimus ad laeva, et pingui sacra Ismara Baccho,
quae dulcem sudant sentosa e vite liquorem
Odrysiosque gradu iam lapsi praepete campos,
praebebat rigidum Rhodope nimbosa cubile.     

Από εκεί αφήνουμε στα αριστερά μας τα μέρη εκείνα, τα οποία συνορεύουν με τους σκληροτράχηλους Βησσούς, και το Παγγαίος όρος, το οποίο έχει σχεδόν πάντα τις πλαγιές του χιονισμένες, και την ιερή Ίσμαρο του γενναιόδωρου Βάκχου, η οποία αποστάζει από αγκαθωτό αμπέλι ένα γλυκό υγρό. Και καθώς κατεβαίναμε τη γη των Οδρυσσών με γρήγορο βήμα, πρόσφερε η γεμάτη από καταιγίδες Ροδόπη ένα σκληρό κρεβάτι.

From there we leave to our left those parts which share a border with the refractory Bessi, and Mount Pangaeon, whose slopes are almost always snow-covered, and the city of Ismaros, sacred to openhanded Bacchus, which distils a sweet liquid from the thorny vine. And as we advanced swiftly through the land of the Odrysians, stormy Rhodope provided a hard bed.