saepe tui specto si sint in litore passus,
  impositas tamquam servet harena notas;
utque rogem de te et scribam tibi, siquis Abydo
    venerit aut, quaero, siquis Abydon eat.
quid referam, quotiens dem vestibus oscula, quas tu
     Hellespontiaca ponis iturus aqua?

Συχνά κοιτάζω για να δω αν οι πατημασιές σου έχουν μείνει στην ακτή, σαν να διατηρεί η άμμος τα σημάδια που έχουν αποτυπωθεί εκεί: και για να ρωτήσω για σένα και να σου γράψω, αν κάποιος ίσως ήρθε από την Άβυδο ρωτώ ή πηγαίνει στην Άβυδο. Γιατί να σου εξιστορώ πόσες φορές φιλάω τα ρούχα που βάζεις όταν βουτάς στα νερά του Ελλησπόντου;

Often I look to see if your footprints might mark the shore, as if the sand might retain the marks traced there: and to ask about you and write to you, I search out, if anyone might be coming from Abydos, or going to Abydos. Why recall how many times I kiss the garments that you left when you plunged into the Hellespont’s waters?