Νὺξ ἦν, εὖτε μάλιστα βαρυπνείοντες ἀῆται
χειμερίαις πνοιῇσιν ἀκοντίζοντες ἰωὰς
ἀθρόον ἐμπίπτουσιν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.
καὶ τότε δὴ Λείανδρος ἐθήμονος ἐλπίδι νύμφης
δυσκελάδων πεφόρητο θαλασσαίων ἐπὶ νώτων.
ἤδη κύματι κῦμα κυλίνδετο, σύγχυτο δ᾽ ὕδωρ,
αἰθέρι μίσγετο πόντος, ἀνέγρετο πάντοθεν ἠχὴ
μαρναμένων ἀνέμων. Ζεφύρῳ δ᾽ ἀντέπνεεν εὖρος
καὶ νότος εἰς βορέην μεγάλας ἐφέηκεν ἀπειλάς·
καὶ κτύπος ἦν ἀλίαστος ἐρισμαράγοιο θαλάσσης.
αἰνοπαθὴς δὲ Λέανδρος ἀκηλήτοις ἐνὶ δίναις
πολλάκι μὲν λιτάνευε θαλασσαίην Ἀφροδίτην,
πολλάκι δ᾽ αὐτὸν ἄνακτα Ποσειδάωνα θαλάσσης,
Ἀτθίδος οὐ βορέην ἀμνήμονα κάλλιπε νύμφης.
ἀλλά οἱ οὔ τις ἄρηγεν, Ἔρως δ᾽ οὐκ ἤρκεσε Μοίρας.
πάντοθι δ᾽ ἀγρομένοιο δυσάντεϊ κύματος ὁλκῷ
τυπτόμενος πεφόρητο. ποδῶν δὲ οἱ ὤκλασεν ὁρμὴ
καὶ σθένος ἦν ἀνόνητον ἀκοιμήτων παλαμάων.
πολλὴ δ᾽ αὐτόματος χύσις ὕδατος ἔρρεε λαιμῷ
καὶ ποτὸν ἀχρήιστον ἀμαιμακέτου πίεν ἅλμης.
καὶ δὴ λύχνον ἄπιστον ἀπέσβεσε πικρὸς ἀήτης
καὶ ψυχὴν καὶ ἔρωτα πολυτλήτοιο Λεάνδρου.
Ἡ δ᾽ ἔτι δηθύνοντος ἐπαγρύπνοισιν ὀπωπαῖς
ἵστατο κυμαίνουσα πολυκλαύτοισι μερίμναις.
ἤλυθε δ᾽ ἠριγένεια καὶ οὐκ ἴδε νυμφίον Ἡρώ.
πάντοθι δ᾽ ὄμμα τίταινεν ἐς εὐρέα νῶτα θαλάσσης,
εἴ που ἐσαθρήσειεν ἀλωόμενον παρακοίτην
λύχνου σβεννυμένοιο. παρὰ κρηπῖδα δὲ πύργου
δρυπτόμενον σπιλάδεσσιν ὅτ᾽ ἔδρακε νεκρὸν ἀκοίτην,
δαιδαλέον ῥήξασα περὶ στήθεσσι χιτῶνα
ῥοιζηδὸν προκάρηνος ἀπ᾽ ἠλιβάτου πέσε πύργου.
κὰδ δ᾽ Ἡρὼ τέθνηκε σὺν ὀλλυμένῳ παρακοίτῃ.
ἀλλήλων δ᾽ ἀπόναντο καὶ ἐν πυμάτῳ περ ὀλέθρῳ.

Νύχτα ήταν, που οι βαριοί άνεμοι περισσότερο φυσούν και χτυπούν και ορμούν ακάθεκτοι στην ακροθαλασσιά. Τότε ακριβώς ο Λέανδρος με την ελπίδα της αγαπημένης του νύφης κλυδωνιζόταν στην κακόηχη ράχη της θάλασσας. Τα κύματα κλυδωνίζονταν, το νερό αναταράχτηκε, η θάλασσα έφτανε στον ουρανό, από παντού σηκώθηκε αχός από τους μαχόμενους ανέμους. Ο Ζέφυρος με τον Εύρο, ο Νότος με τον Βορρά εξακόντισαν μεγάλες απειλές κι ο βρυχηθμός της παταγώδους θάλασσας ήταν ακατάπαυστος. Ο ατυχής Λέανδρος μέσα στα άτεγκτα ρεύματα πολλές φορές εκλιπαρούσε την Αφροδίτη της θάλασσας, πολλές φορές τον βασιλιά της θάλασσας, τον Ποσειδώνα και δεν παρέλειψε να μνημονεύσει στον Βοριά τη νύφη από την Αθήνα. Αλλά τότε κανείς απ’ αυτούς δεν τον γλίτωσε από τον ελεεινό θάνατο, ούτε ο Έρωτας υπερίσχυσε της Μοίρας. Και καθώς συγκεντρώνονταν τα κύματα με αδυσώπητη ορμή χτυπιόταν και κλυδωνιζόταν. Και η ορμή των ποδιών του λύγισε κι ανώφελη ήταν η δύναμη των ανήσυχων χεριών του. Και πολύ νερό χύθηκε στον λαιμό του και ήπιε το ανώφελο ποτό της ασυγκράτητης θάλασσας. Και ο πικρός άνεμος έσβησε εντελώς το προδοτικό λυχνάρι και μαζί την ψυχή και τον έρωτα του  πολυβασανισμένου Λεάνδρου. Εκείνη όσο έβλεπε με τα άγρυπνά της μάτια που ακόμα καθυστερούσε, στεκόταν ταραγμένη με πολύκλαυτες έγνοιες. Και ήρθε η αυγή και δεν έβλεπε τον άντρα της η Ηρώ. Και παντού άπλωνε το βλέμμα της πάνω στην πλατιά ράχη της θάλασσας μήπως δει τον σύζυγό της να περιπλανιέται καθώς το λυχνάρι έσβηνε. Στα θεμέλια του πύργου όταν είδε να πληγώνεται στα βράχια, αφού ξέσκισε στα στήθη της τον πλουμιστό χιτώνα, με συριγμό έπεσε κατακέφαλα από τον απόκρημνο πύργο. Και πέθανε η Ηρώ πλάι στον πεθαμένο σύζυγό της και χάρηκαν ο ένας τον άλλο ακόμα και στον έσχατο θάνατο.

It was night, when the winds, blowing more fiercely, hurling gales with their wintry blasts, all together fall on the edge of the sea. And then Leander, in hope of his familiar bride, was borne on the ill-sounding back of the sea. Already wave rolled on wave; the water surged; Sea mingled with sky; from everywhere rose the sound of the battling winds: Euros blew against Zephyr, Notos hurled mighty threats against Boreas; And the din was unabating of the loud-thundering sea. Then wretched Leander, in the midst of the implacable swirls, often prayed to marine Aphrodite, often to Poseidon himself, lord of the sea; He did not fail to remind Boreas of the Attic Nymph; But no one came to his aid, and Eros was no match for the Fates. Beaten by the invincible thrust of the waves gathering from every side, he was tossed about; the thrust of his feet slackened and useless was the strength of his unresting hands. A great gush of water of itself streamed into his throat, and he drank a worthless drink of brine, unable to fight it. Then a bitter wind blew out the faithless lamp and the life and love of much-suffering Leander. She reviled the hard-hearted wind with harsh words; For already she presaged the fate of the dying Leander, who was still tarring. With sleepless eyes she stood, in a storm of cares drenched in tears. The Early-Born came and Hero did not see her bridegroom. She strained her eyes everywhere on the broad back of the sea, if perhaps she could descry her straying husband, since the lamp was quenched. But when at the foot of her tower she saw her husband, dead, mangled by the rocks, she tore her embroidered robe from around her breast and with a hiss she fell headlong from her lofty tower. So Hero was dead with her dead husband: and they had joy of each other even in the extremity of death.