Αἰνοπαθὲς Λείανδρε, σὺ δ᾽, ὡς ἴδες εὐκλέα κούρην,
οὐκ ἔθελες κρυφίοισι κατατρύχειν φρένα κέντροις,
ἀλλὰ πυριβλήτοισι δαμεὶς ἀδόκητον ὀιστοῖς
οὐκ ἔθελες ζώειν περικαλλέος ἄμμορος Ἡροῦς.
σὺν βλεφάρων δ᾽ ἀκτῖσιν ἀέξετο πυρσὸς Ἐρώτων
καὶ κραδίη πάφλαζεν ἀνικήτου πυρὸς ὁρμῇ.
κάλλος γὰρ περίπυστον ἀμωμήτοιο γυναικὸς
ὀξύτερον μερόπεσσι πέλει πτερόεντος ὀιστοῦ.
ὀφθαλμὸς δ᾽ ὁδός ἐστιν· ἀπ᾽ ὀφθαλμοῖο βολάων
κάλλος ὀλισθαίνει καὶ ἐπὶ φρένας ἀνδρὸς ὁδεύει.
εἷλε δέ μιν τότε θάμβος, ἀναιδείη, τρόμος, αἰδώς.
ἔτρεμε μὲν κραδίην, αἰδὼς δέ μιν εἶχεν ἁλῶναι
θάμβεε δ᾽ εἶδος ἄριστον, ἔρως δ᾽ ἀπενόσφισεν αἰδῶ.
θαρσαλέως δ᾽ ὑπ᾽ ἔρωτος ἀναιδείην ἀγαπάζων
ἠρέμα ποσσὶν ἔβαινε καὶ ἀντίος ἵστατο κούρης.
λοξὰ δ᾽ ὀπιπεύων δολερὰς ἐλέλιζεν ὀπωπὰς
νεύμασιν ἀφθόγγοισι παραπλάζων φρένα κούρης.
αὐτὴ δ᾽, ὡς συνέηκε πόθον δολόεντα Λεάνδρου,
χαῖρεν ἐπ᾽ ἀγλαΐῃσιν· ἐν ἡσυχίῃ δὲ καὶ αὐτὴ
πολλάκις ἱμερόεσσαν ἑὴν ἐπέκυψεν ὀπωπὴν
νεύμασι λαθριδίοισιν ἐπαγγέλλουσα Λεάνδρῳ
καὶ πάλιν ἀντέκλινεν. ὁ δ᾽ ἔνδοθι θυμὸν ἰάνθη,
ὅττι πόθον συνέηκε καὶ οὐκ ἀπεσείσατο κούρη.

Άμοιρε Λέανδρε, εσύ, μόλις είδες την περιζήτητη κόρη, δεν ήθελες με κρυφές σκέψεις να βασανίζεις το μυαλό σου· αφού η καρδιά σου δαμάστηκε από αναπάντεχα βέλη, χωρίς την πανέμορφη Ηρώ δεν ήθελες να ζήσεις. Και μαζί με τα καρφώματα των ματιών φούντωσε η φλόγα του Έρωτα. Και πάφλαζε η καρδιά του από την ορμή της ανίκητης φωτιάς· γιατί  η ξακουστή ομορφιά μιας αψεγάδιαστης κοπέλας είναι πιο κοφτερό βέλος στους ανθρώπους· το μάτι γίνεται το μέσο· από το βλέμμα του ματιού γλιστράει η ομορφιά και οδεύει στην ψυχή του. Τότε τον κατέλαβε εκτυφλωτική λάμψη, θράσος, τρέμουλο, ντροπή, έτρεμε η καρδιά του και η ντροπή τον είχε κυριεύσει και τον θάμπωνε η ομορφιά και ο Έρωτας απομάκρυνε τη ντροπή και με θάρρος ασπάστηκε από τον έρωτα την αναίδεια και πλησίασε ήρεμα και στάθηκε μπροστά στην κόρη και λοξοκοιτάζοντας έριχνε δολερές ματιές με σιωπηλά νεύματα ξελογιάζοντας την καρδιά της κόρης. Αυτή, μόλις ένιωσε τον πονηρό πόθο του Λέανδρου, χάρηκε για την ομορφιά της· στη συνέχεια γεμάτη πόθο έριξε τη ματιά της σιωπηλά, στέλνοντας μήνυμα στον Λέανδρο (με κρυφά νεύματα) και πάλι απέστρεψε το βλέμμα. Κι αυτός θεραπεύτηκε στην ψυχή του, επειδή η κόρη κατάλαβε τον πόθο του και δεν τον απαρνήθηκε.

But, wretched Leander, when you saw the glorious girl, you had no will to wear out your heart with secret pangs, but, vanquished unexpectedly by the flaming arrows, you had no will to live without the beautiful Hero. With the beams of your glances grew the fire of love and your heart seethed at the assault of an invincible fire. For the celebrated beauty of a blameless woman is sharper for mortals than a winged arrow; It is through the eye that it goes: from the eye’ s glances beauty glides and makes its way to a man’ s heart. Then wonder seized him, and shamelessness, tremor, shame. His heart trembled, shame held him for being conquered; He wondered at her perfect form, but love drove out shame. Boldly at love’s command embracing shamelessness he stepped forward quietly and stood facing the girl. Looking sidelong, he darted insidious glances, with voiceless nods driving astray the heart of the girl. But she, when she understood Leander’ s stealthy desire rejoiced at her beauty; and in silence, too, she bent her lovely gaze toward him time and again, with secret nods sending her message to Leander, then turned her eyes away again. And he exulted in his heart within: the girl understood his desire and did not spurn him.