Quid, nisi secretae laeserunt Phyllida silvae?
     Certa necis causa est: incomitata fuit.
Ibat, ut Edono referens trieterica Baccho
    ire solet fusis barbara turba comis,
et modo, qua poterat, longum spectabat in aequor,                              
    nunc in harenosa lassa iacebat humo.
'Perfide Demophoon!' surdas clamabat ad undas,
    ruptaque singultu verba loquentis erant.
Limes erat tenuis longa subnubilus umbra,
   quo tulit illa suos ad mare saepe pedes.                                                
Nona terebatur miserae via: 'viderit!' inquit,
     et spectat zonam pallida facta suam,
aspicit et ramos; dubitat, refugitque quod audet
  et timet, et digitos ad sua colla refert.
Sithoni, tum certe vellem non sola fuisses:                                               
    non flesset positis Phyllida silva comis.
Phyllidis exemplo nimium secreta timete,
    laese vir a domina, laesa puella viro.

Τι έβλαψε τη Φυλλίδα, αν όχι τα μοναχικά δάση; Σίγουρη του θανάτου η αιτία: ήταν ασυνόδευτη. Πήγαινε, όπως συνηθίζει κάθε τρία χρόνια να πηγαίνει το βάρβαρο πλήθος με τα μαλλιά λυμένα στη γιορτή του Βάκχου Ηδωνού, και πότε αγνάντευε μακριά στο πέλαγος, όσο μπορούσε, πότε αποκαμωμένη ξάπλωνε πάνω στην αμμουδιά. «Άπιστε Δημοφώντα!» φώναζε στα κουφά τα κύματα και τα λόγια της διακόπτονταν από λυγμούς. Υπήρχε ένα στενό μονοπάτι σκεπασμένο από πυκνή σκιά, απ’ το οποίο συχνά στη θάλασσα τα πόδια της οδηγούσε. Για ένατη φορά η δύστυχη το διέσχισε και είπε: «Θα δει εκείνος!». Χλωμιάζει και τη ζώνη της κοιτάζει και βλέπει και τα κλαδιά· διστάζει και προσπαθεί το τόλμημά της ν’ αποφύγει και φοβάται και φέρνει τα δάχτυλά της στον λαιμό. Κόρη της Σιθωνίας, αλήθεια θα ’θελα να μην ήσουνα τότε μόνη· τα δάση δεν θα είχαν θρηνήσει τη Φυλλίδα ρίχνοντας τα φύλλα. Με τη Φυλλίδα για παράδειγμα να φοβάστε τα παντέρμα μέρη, άντρα που από γυναίκα έχεις προδοθεί και κοπέλα που σ’ έχει προδώσει άνδρας.

What but the lonely woods caused harm to Phyllis? The cause of her death is certain: she had no friend. She went as the Thracian Bacchae go, marking the festival, a savage troop of women with streaming hair, and now, wherever she could, gazed at the distant sea, now threw herself down exhausted on sandy earth. ‘Faithless Demophoon!’ She cried to the dumb waves, and her words were spoken punctuated by sobs. There was a narrow path darkened by long shadows, by which she often took her way to the shore. The poor girl traversed it nine times: and said: ‘I’ll show him!’ and with pallid face looked up at the branches, and gazed down at her belt: uncertain, shrinking from what she might dare, and from fear, and lifting her fingers to her neck. Thracian girl, I wish you’d not been so alone then: the trees might not have wept for Phyllis, by shedding their leaves. Fear too much seclusion, with Phyllis as your example men who’ve been hurt by women, girls by men.