stant circum attonitae vatem et nil dulce sonantem
nec digitis nec voce, deae. dux ipsa silenti                              
fulta caput cithara, qualis post Orphea raptum
astitit, Hebre, tibi cernens iam surda ferarum
agmina et immotos sublato carmine lucos.

Στέκονται γύρω από τον ποιητή εμβρόντητες (ενν. οι Μούσες) δίχως γλυκειά μελωδία με τη λύρα ή τη φωνή. Κι η αρχηγός τους (ενν. η Καλλιόπη) ακουμπά το κεφάλι στη σιωπηλή λύρα, όπως στεκόταν στις όχθες του Έβρου μετά την αρπαγή του Ορφέα, αντικρύζοντας βουβά τα θηρία και ακίνητα τα δάση, τώρα που τους άρπαξαν το τραγούδι.

The goddesses (i.e. the Muses) stand around their poet in dismay, making no sweet sound with voice or finger. Their leader herself (i.e. Calliope) leans her head on her silent lyre, such as she stood by Hebrus after Orpheus’ rape, viewing troops of beasts now deaf and groves motionless now that his song was taken from them.