ὄλοιτο μὲν Οἰνεΐδας,
ὄλοιτο δὲ Λαρτιάδας,
ὅς μ᾽ἄπαιδα γέννας
ἔθηκεν ἀριστοτόκοιο:
ἅ θ᾽ Ἕλλανα λιποῦσα δόμον                           
Φρυγίων λεχέων ἔπλευσε πλαθεῖσ᾽
† ὑπ᾽ Ἰλίῳ † ὤλεσε μὲν σ᾽ ἕκατι Τροίας,
φίλτατε, μυριάδας τε πόλεις
ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἐκένωσεν.
ἦ πολλὰ μὲν ζῶν, πολλὰ δ᾽ εἰς Ἅιδου μολών,   
Φιλάμμονος παῖ, τῆς ἐμῆς ἥψω φρενός:
ὕβρις γάρ, ἥ σ᾽ ἔσφηλε, καὶ Μουσῶν ἔρις
τεκεῖν μ᾽ἔθηκε τόνδε δύστηνον γόνον.
περῶσα γὰρ δὴ ποταμίους διὰ ῥοὰς
λέκτροις ἐπλάθην Στρυμόνος φυταλμίοις,        
ὅτ᾽ ἤλθομεν γῆς χρυσόβωλον ἐς λέπας
Πάγγαιον ὀργάνοισιν ἐξησκημέναι
Μοῦσαι μεγίστην εἰς ἔριν μελῳδίας
κείνῳ σοφιστῇ Θρῃκί, κἀκτυφλώσαμεν
Θάμυριν, ὃς ἡμῶν πόλλ᾽ ἐδέννασεν τέχνην.    

Κατάρα στο γιό του Οινέα! Κατάρα στο παιδί του Λαέρτη, ο οποίος μου στέρησε το ωραίο παιδί μου και με άφησε άτεκνη! Και σε εκείνη τη γυναίκα, επίσης, που άφησε το σπίτι της στην Ελλάδα, και έπλευσε από εκεί με τον Φρύγα εραστή της, προξενώντας θάνατο σε σένα, αγαπητέ μου γιε, κάτω από τα τείχη της Τροίας και απογύμνωσε αμέτρητες πόλεις από τους θαραλλέους ήρωές τους. Πολλά τραύματα, γιέ του Φιλάμμωνα, επέφερες στην καρδιά και στη ζωή μου, κι όχι λιγότερα από τις κατοικίες του Άδη. Γιατί είναι η περηφάνια σου, η ύβρις και η φιλονικία σου με τις Μούσες που με έκαναν μητέρα αυτού του δύστυχου παιδιού. Γιατί καθώς περνούσα ανάμεσα από τα ρέματα του ποταμού, ήρθα πολύ κοντά στη γόνιμη θέση του Στρυμόνα, όταν φτάσαμε εκείνη τη μέρα οι Μούσες στο μέτωπο του Παγγαίου με το χρυσό χώμα του, με όλη μας τη μουσική εξασκημένη για τη μέγιστη δοκιμασία δεξιοτεχνίας με εκείνον τον έξυπνο θρακιώτη βάρδο. Και τυφλώσαμε τον Θάμυρη, ο οποίος πολλές φορές προσέβαλε την τέχνη μας.

Curses on the son of Oineus! Curses on Laertes' child! who hath reft me of my fair son and made me childless! and on that woman, too, that left her home in Hellas, and sailed hither with her Phrygian paramour, bringing death to thee, my dearest son, 'neath Ilium's walls, and stripping countless cities of their heroes brave. Deep, deep the wounds, son of Philammon, hast thou inflicted on my heart, in life, nor less in Hades' halls. Yea, for 'twas thy pride, thy own undoing, and thy rivalry with us Muses that made me mother of this poor son of mine. For as I crossed the river's streams I came too nigh to Strymon's fruitful couch, that day we Muses came unto the brow of Mount Pangaeus with its soil of gold, with all our music furnished forth for one great trial of minstrel skill with that clever Thracian bard, and him we reft of sight, even Thamyris, the man who oft reviled our craft.