ἐπ᾽ ἀλλήλοις δὲ χυθέντες
εἴκαθον ἔνθα καὶ ἔνθα διεσσυμένῳ Διονύσῳ.
κυανέην δ᾽ Οἴαγρος ἀνεστυφέλιξεν Ἐνυὼ
ἀμώων ἀκόρητος ἐπασσυτέρων στίχας ἀνδρῶν,
ἔγχεϊ Βιστονίῳ κορυθαιόλα λήια τέμνων.                                      
ὡς δ᾽ ὅτε τις προχέων ποταμὸς δυσπέμφελον ἀλκὴν
ἄστατος ἐκ σκοπέλοιο χαραδρήεντι ῥεέθρῳ
ἔρχεται, εἰς πεδίον πεφορημένος, οὐδέ μιν αὐταὶ
ἕρκεσιν ἀρραγέεσσιν ἀναστέλλουσιν ἀλωαὶ
λαϊνέης μέσα νῶτα διαξύοντα γεφύρης·                                        
πολλὴ μέν κεκύλιστο πίτυς, πολλὴ δὲ πεσοῦσα
ὑψιφανὴς προθέλυμνος ἐσύρετο χεύματι πεύκη·
ὣς ὅ γε δυσμενέων στρατὸν ἄμφεπεν, ἄλλον ἐπ᾽ ἄλλῳ
πεζὸν ἐπιστροφάδην ὀλέκων Σιθωνίδι λόγχῃ,
καί μιν ἐκυκλώσαντο, καὶ ἥν καλέουσι μαχηταὶ                             
μιμηλὴν σακέεσσιν ἐπυργώσαντο χελώνην·
ἴχνεσι μὲν στατὸν ἴχνος ἐρείδετο, κεκλιμένη δὲ
ἀσπὶς ἔην προθέλυμνος ἀμοιβαδὶς ἀσπίδι γείτων
στεινομένῃ, καὶ ἔνευε λόφῳ λόφος, ἀγχιφανὴς δὲ
ἀνδρὸς ἀνὴρ ἔψαυεν· ἐγειρομένης δὲ κονίης                                
ἱππείοις ὀνύχεσσιν ἐλευκαίνοντο μαχηταί.
ἔνθα τίνα πρῶτον, τίνα δ᾽ ὕστατον Ἅιδι πέμπων
Βιστονίης Οἴαγρος ἀπέθρισεν ἀστὸς ἀρούρης,
κτείνων ἄλλοθεν ἄλλον, ἑῆς ἀλόχοιο τελέσσας
ἔργα φατιζομένης ἐπιδευέα Καλλιοπείης;                                     

Αλλά ξεχύθηκαν ο ένας πάνω στον άλλον δίνοντας έτσι χώρο σε κάθε πλευρά πριν την ορμή του Διονύσου. Ο Οίαγρος επίσης χτύπησε σκληρά την κυανόμαυρη Ενυώ, ακόρεστος στις άγριες μάχες, θερίζοντας τις ομάδες των ανδρών τη μια μετά την άλλη, καθώς έκοβε με βιστωνική λεπίδα τα γυαλιστερά κράνη.  Όπως όταν ένας χείμαρρος χύνει τη θυελλώδη δύναμή του αδιάκοπα σε κύματα από τον βράχο μέσα στη χαράδρα και περνάει με βιάση πάνω από την πεδιάδα, όπου ούτε καν τα φράγματα μπορούν να τον συγκρατήσουν με τα αδιαπέραστα τοιχώματά τους και τότε ξεχύνεται στη μέση μέσα από το πέτρινο γεφύρι, πολλά πεύκα κυλούν, πολλά ψηλά έλατα πέφτουν και σκίζονται από τις ρίζες και σέρνονται κάτω από την πλημμύρα, έτσι αυτός αντιμετώπισε τον εχθρικό εισβολέα, σκοτώνοντας με σιθωνική λόγχη τους άνδρες του πεζικού τον έναν μετά τον άλλον κάνοντας σωρούς. Τώρα ήρθαν γύρω του και έχτισαν αυτό που οι  στρατιώτες ονομάζουν σχηματισμό χελώνας με τις ασπίδες τους. Το ένα πόδι στέκεται σταθερό δίπλα στο άλλο πόδι, η ασπίδα κλίνει δίπλα στην άλλη ασπίδα, καθώς κάθε σειρά έρχεται κοντά με την άλλη, το κάθε λοφίο κουνάει το διπλανό του και ο κάθε άνθρωπος ακουμπάει τον άλλον στη σειρά. Και καθώς η σκόνη σηκώθηκε κάτω από τις οπλές των αλόγων,  οι πολεμιστές άσπρισαν. Εδώ έναν πρώτο, έναν τελευταίο, ο Οίαγρος, ο άνδρας από τη Βιστωνία γη,  τους έστειλε στον Άδη εξολοθρεύοντάς τους, σκοτώνοντας τον έναν μετά τον άλλον, κάνοντας πράξεις, που η Καλλιόπη χρειάζεται την άδειά του για να τις πει. 

Βut sprawling over each other they gave way in every part before the rush of Dionysos. Oiagros also beat back the swarthy fighting, insatiable, reaping the ranks of men in swathes, as he cut the harvest of flashing helms with Bistonian blade. As a torrent pours its stormy strength unceasing from the mountains in floods through the ravines, and comes rushing over the plain, where not even the enclosures can hold it with their impregnable walls, and it bursts midway through the masses of stone bridges: many a pine goes rolling, many a tall fir falls torn by the roots and hurried down by the flood — so he dealt with the enemy host, killing the footmen one after another in heaps with Sithonian pike. Now they came around him, and built what soldiers call a mimic tortoise with their shields: foot stood firm beside foot, shield leant on shield side by side, layer before layer pressing close, plume nodded to plume, man touched man in serried array, the dust rose under the horses' hooves and the warriors were whitened. Here whom first, whom last did Oiagros send to Hades, as the man of Bistonia sliced them down, killing one after another, doing deeds that needed Calliopeia his consort, to tell them!