οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντος υἱὸς κρατερὸς Λυκόοργος                                                                                
δὴν ἦν, ὅς ῥα θεοῖσιν ἐπουρανίοισιν ἔριζεν·
ὅς ποτε μαινομένοιο Διωνύσοιο τιθήνας
σεῦε κατ' ἠγάθεον Νυσήϊον· αἳ δ' ἅμα πᾶσαι
θύσθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ' ἀνδροφόνοιο Λυκούργου
θεινόμεναι βουπλῆγι· Διώνυσος δὲ φοβηθεὶς                                                                                             
δύσεθ᾽ ἁλὸς κατὰ κῦμα, Θέτις δ᾽ ὑπεδέξατο κόλπῳ
δειδιότα: κρατερὸς γὰρ ἔχε τρόμος ἀνδρὸς ὁμοκλῇ.
τῷ μὲν ἔπειτ᾽ ὀδύσαντο θεοὶ ῥεῖα ζώοντες,
καί μιν τυφλὸν ἔθηκε Κρόνου πάϊς

Γιατί ούτε του Δρύαντα ο γιος, ο δυνατός Λυκούργος, μπόρεσε να ζήσει πολύ, μια και τά’ βαλε με τους θεούς τους επουράνιους. Αυτός κάποτε στο ιερό βουνό της Νύσας κυνήγησε τις τροφούς του μαινόμενου Διονύσου· και εκείνες πετούσαν τους θύρσους χάμω, σαν τις χτυπούσε με τη βουκέντρα ο ανδροφόνος Λυκούργος. Και ο Διόνυσος φοβισμένος βυθίστηκε στα κύματα της θάλασσας και η Θέτιδα τον δέχτηκε στην αγκαλιά της τρομοκρατημένο. Γιατί τον είχε καταλάβει μεγάλος φόβος από τις απειλητικές φωνές του άνδρα.  Επειδή τότε οι μακάριοι θεοί θύμωσαν με τον Λυκούργο, ο γιος του Κρόνου τον τύφλωσε.

Why, not even the mighty Lycurgus, son of Dryas, survived his quarrel with the gods of heaven for very long! He had chased the nurses of the frenzied Dionysus over the holy mount of Nysa, and one and all dropped their sacred wands as the murderous Lycurgus struck at them with his ox-goad. Terrified at the man’s furious rage, Dionysus fled into the sea, where, fearful and trembling, Thetis enfolded him in her arms. But the gods who live at ease were angry with Lycurgus, and the son of Cronos struck him blind.