Η Αμβροσία, που είχε πλούσια κλαδιά από αμπέλια και πλούσιο φύλλωμα, με τέτοια φωνή μίλησε στον χτυπημένο Λυκούργο. Ο άγριος άντρας πιασμένος στα ζωντανά δεσμά, ακίνητος και περιτριγυρισμένος από τα ενοχλητικά, σταθερά, μεγάλα δεσμά φώναζε απειλώντας τον Διόνυσο. Δεν είχε τη δύναμη να ξεφύγει, μάταια -αλλά από ανάγκη- τίναζε τα πλεγμένα κλαδιά των αμπελιών στο πηγούνι του. Ούτε μπορούσε να βγάλει φωνή, επειδή πιεζόταν στη μέση του λαιμού του με μορφή στεφανιού. Οι Βάκχες περικύκλωσαν τον αυχένα του, που ήταν στη μέση περικυκλωμένος από τα αποπνικτικά κλαδιά. Και ο ανδρείος Άρης άρπαξε τον φοβερό πέλεκυ του γιου του, γιατί φοβήθηκε ότι η μανιασμένη Βάκχη του Διονύσου θα τραυματίσει με το φονικό τσεκούρι το σώμα του Λυκούργου. Δεν απελευθέρωσε, όμως, τον γιο του Δρύαντα από τα χλοερά δεσμά, παρόλο που το ποθούσε υπερβολικά, αλλά αποχώρησε με μια αστραπή, επειδή άκουσε τον απειλητικό θόρυβο του κεραυνού του πατέρα του Δία.

So cried Ambrosia out of the vine with her grapy voice, whipping Lycurgos with her long foliage ; and the wild man caught in the fresh green bonds, immovable, smothered all round in the galling fetters of leaves which he could not tear, roared defiance against Dionysos. He had no strength to escape; in vain he shook his throat wound about with the tiny tendrils in strong constraint. His voice could find no ferry through the gullet throttled with wreathing growths. The Bacchant women thronged round him, his neck confined in the middle of the stifling clusters. Spearmaster Ares caught up his son's frightful axe; for he feared that the mad Bacchants might strike the body of Lycurgos with that bloody poleaxe; but he did not release Dryas' son from the leafy bonds, much as he desired to do it - he gave way on hearing the threatening sound of Zeus's thunder, and at the flash of his father's lightning.