ἔνθά τις, Ἄρεος αἷμα, μιαιφόνος ᾤκεεν ἀνήρ,
ἤθεσι ῥιγεδανοῖσιν ἔχων μίμημα τοκῆος,                               
ὀθνείους ἀθέμιστος ἀμεμφέας εἰς μόρον ἕλκων,
αἰνομανὴς Λυκόοργος· ἀποκταμένων δὲ σιδήρῳ
ἔστεφεν ἀνδρομέοισιν ἑὸν πυλεῶνα καρήνοις
εἴκελος Οἰνομάῳ καὶ ὁμόχρονος […]

Εκεί κατοικούσε κάποιος αιμοδιψής αντρας, γιος του Άρη, ο οποίος ως προς τα φρικτά του έθιμα ήταν ίδιος με τον πατέρα του. Ο αιμοδιψής Λυκούργος σέρνει τους αθώους ξένους προς τον θάνατο. Αφού έκοβε τα κεφάλια των ανθρώπων με σίδηρο, τα έκανε στεφάνια και στόλιζε την πύλη του. Ήταν όμοιος με τον Οινόμαο και ίδιας ηλικίας […]

There lived a bloodthirsty ruffian, the ferocious Lycurgos, a son of Ares and like his father in his own horrid customs. He used to drag innocent strangers to death against all right, and cut off with steel human heads, which he hung over his gateway in festoons. He was like Oinomaos  and of the same age [...].