Η Ηρώ και ο Λέανδρος ήταν δύο νέοι, που ζούσαν εκατέρωθεν των στενών του Ελλησπόντου, παγιδευμένοι σε έναν απαγορευμένο έρωτα. Όπως αναφέρει ο Μουσαίος, η Ηρώ ήταν ιέρεια της Αφροδίτης και κατοικούσε σε έναν απομονωμένο πύργο δίπλα στη θάλασσα στη Σηστό, στη θρακική ακτή του Ελλησπόντου. Ο Λέανδρος ζούσε στην απέναντι ασιατική ακτή, στην Άβυδο. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν σε μια γιορτή προς τιμή της θεάς Αφροδίτης στη Σηστό. Ωστόσο, η θέση της Ηρούς δεν τους επέτρεπε να παντρευτούν. Σύμφωνα με τον Μουσαίο, ο Λέανδρος της πρότεινε γάμο και η Ηρώ δέχτηκε, με τον όρο ο γάμος τους να παραμείνει κρυφός, γιατί οι γονείς της ήταν αντίθετοι σε οποιονδήποτε γάμο της κόρης τους. Έτσι, ο Λέανδρος διέσχιζε τη νύχτα κολυμπώντας τα στενά για τις κρυφές τους συναντήσεις με την καθοδήγηση ενός λυχναριού που άναβε η Ηρώ από τον πύργο της και επέστρεφε το πρωί στην πατρίδα του. Στις Ηρωίδες του Οβιδίου, οι δύο νέοι ανταλλάσσουν επιστολές, στις οποίες ο Λέανδρος παραπονιέται ότι η φουρτουνιασμένη θάλασσα τον εμποδίζει κάποιες φορές να πάει κοντά στην αγαπημένη του. Η Ηρώ εκφράζει την ανυπομονησία της, ενώ παράλληλα τον συμβουλεύει να κολυμπάει μόνο όταν η θάλασσα είναι γαλήνια. Ένα βράδυ ο Λέανδρος, αψηφώντας την καταιγίδα, κολύμπησε, για να τη συναντήσει. Όμως, η φλόγα του λυχναριού που τον καθοδηγούσε έσβησε από τον άνεμο, με αποτέλεσμα να χάσει τον προσανατολισμό του, να παρασυρθεί από επικίνδυνο ρεύμα, και να χάσει τη ζωή του. Το επόμενο πρωί, όταν η Ηρώ είδε το άψυχο κορμί του στη θάλασσα, δεν άντεξε τον πόνο και έπεσε από τον πύργο της με σκοπό να ενωθεί μαζί του στον θάνατο. Σύμφωνα με μια άλλη παραλλαγή του μύθου, η Ηρώ κρεμάστηκε από τη λύπη της.
