ubi turribus ampla superbis
et portis munita novis, et moenibus altis
urbs erat, hanc olim Furiis agitatus Orestes   
condidit, aut saltem posita muniverat arce,
praesidium profugo sibi, perfugiumque futuram.
Tandemque Uscudamae mutato nomine prisco matricida suo de nomine dixit Orestam.
At postque, qui sceptra manu Romana gerebat,   
cuius et imperio fasceis commiserat orbis,    
lymphatum arripuit furor, et vexabat Erinnys,
nec posset Furiis pacto his exsolvier ullo,
ut responsa Deum, et fatorum oracla canebant,
ni prius insani, ac furiosi tecta subiret.    
Mox ut hic est urbem, Lareis ingressus Orestis.  
Est intemperiis cunctis, Furiisque solutus,
Muneraque amisae rediere in pristina mentis.
Ergo rei ne posteritas foret immemor huius,
urbem Hadriane novis cum nomine moenibus auges,     
priscaque restituis veteri monumenta nitori,
quae collapsa situ turpi, et sine honore iacebant.

Εκεί, επιβλητική με τους ψηλούς πύργους της, με νέες πύλες και ψηλά τείχη, υπήρχε μια πόλη. Κάποτε, κυνηγημένος από τις Ερινύες ο Ορέστης την είχε ιδρύσει, ή τουλάχιστον, χτίζοντας μια ακρόπολη εκεί είχε οχυρώσει αυτό το μέρος για να έχει στην εξορία του ένα μελλοντικό καταφύγιο. Τελικά, ο δολοφόνος της μητέρας του άλλαξε το παλιό του όνομα Ουσκουδάμα και του έδωσε το δικό του όνομα, Ορέστης. Αλλά ο άνθρωπος που κρατούσε το σκήπτρο της Ρώμης στα χέρια του και στον οποίο είχε ανατεθεί η εξουσία της οικουμένης, βασανίστηκε από την Ερινύα του και κυριεύτηκε από τρέλα. Και δεν μπορούσε να ξεφύγει με κανέναν τρόπο από αυτές τις Ερινύες, σύμφωνα με τις απαντήσεις των θεών και τους χρησμούς των μαντείων, αν δεν έμπαινε πρώτα στο σπίτι ενός τρελού. Αμέσως, μόλις έφτασε σε αυτή την πόλη, σε αυτό το σπίτι, ο Ορέστης ελευθερώθηκε από όλες τις αυταπάτες του, από όλες τις Ερινύες του. Και οι ικανότητες του παραπλανημένου μυαλού του επέστρεψαν σε αυτόν όπως πριν. Όμως, για να μην ξεχάσουν οι μεταγενέστεροι αυτό το γεγονός, ανυψώνεις, αυτοκράτορα Αδριανέ, το κύρος της πόλης δίνοντας το όνομά σου σε νέα τείχη,  επαναφέροντας στην προηγούμενη μεγαλοπρέπειά τους τα μνημεία της, τα οποία είχαν περιέλθει σε ντροπιαστική καταστροφή και βρίσκονταν ατιμασμένα.

And there, imposing with its lofty towers, with new gates and high walls, stood a city. Founded once upon a time by Orestes, hunted by the Furies; or at least he had built a citadel there to fortify the place, so that in his exile he might have there a future refuge. In the end, the matricide changed its old name, Ouskoudama, and gave it his own, Orestes. But in the days when the man who held in his hands the sceptre of Rome and to whom had been given authority over all the world was tormented by his own Fury and seized by madness. And there was no way for him to escape these Furies, according to the answers of the gods and the auguries of the seers, unless he first entered the house of a madman. Immediately upon reaching this city, this house of Orestes, he was released from all his self-deceptions, all his Furies. And the powers of his deluded mind returned to him as before. But, lest this be forgotten by generations to come, you raised the prestige of this city, imperial Hadrian, by giving your name to new walls, restoring its monuments to their former grandeur, which had fallen into shameful disrepair and were not revered.