Ἡρὼ δ᾽ ἑλκεσίπεπλος ἑοὺς λήθουσα τοκῆας
παρθένος ἠματίη, νυχίη γυνή. ἀμφότεροι δὲ
πολλάκις ἠρήσαντο κατελθέμεν εἰς δύσιν ἠῶ.
Ὣς οἱ μὲν φιλότητος ὑποκλέπτοντες ἀνάγκην
κρυπταδίῃ τέρποντο μετ᾽ ἀλλήλων Κυθερείῃ.
Αλλ᾽ ὀλίγον ζώεσκον ἐπὶ χρόνον οὐδ᾽ ἐπὶ δηρὸν
ἀγρύπνων ἀπόναντο πολυπλάγκτων ὑμεναίων.
ἀλλ᾽ ὅτε παχνήεντος ἐπήλυθε χείματος ὥρη
φρικαλέας δονέουσα πολυστροφάλιγγας ἀέλλας,
βένθεα δ᾽ ἀστήρικτα καὶ ὑγρὰ θέμεθλα θαλάσσης
χειμέριοι πνείοντες ἀεὶ στυφέλιζον ἀῆται
λαίλαπι μαστίζοντες ὅλην ἅλα· τυπτομένην δὲ
ἤδη νῆα μέλαιναν ἐφείλκυσε διψάδι χέρσῳ
χειμερίην καὶ ἄπιστον ἀλυσκάζων ἅλα ναύτης.
ἀλλ᾽ οὐ χειμερίης σε φόβος κατέρυκε θαλάσσης,
καρτερόθυμε Λέανδρε. διακτορίη δέ σε πύργου
ἠθάδα σημαίνουσα φαεσφορίην ὑμεναίων
μαινομένης ὤτρυνεν ἀφειδήσαντα θαλάσσης
νηλειὴς καὶ ἄπιστος. ὄφελλε δὲ δύσμορος Ἡρὼ
χείματος ἱσταμένοιο μένειν ἀπάνευθε Λεάνδρου
μηκέτ᾽ ἀναπτομένη μινυώριον ἀστέρα λέκτρων.
ἀλλὰ πόθος καὶ μοῖρα βιήσατο. θελγομένη δὲ
Μοιράων ἀνέφαινε καὶ οὐκέτι δαλὸν Ἐρώτων.

Η Ηρώ η πεπλοφόρα κρυφά από τους γονείς της την ημέρα ήταν κορίτσι και το βράδυ γυναίκα. Και οι δύο πολλές φορές  εύχονταν να βασιλέψει ο Ήλιος. Έτσι έκρυβαν την ανάγκη της αγάπης τους και έπαιρναν ευχαρίστηση από τον κρυφό έρωτά τους. Αλλά για λίγο τον έζησαν και δεν απόλαυσαν για πολύ τον άγρυπνο γάμο τους. Όταν ήρθε ο βαρύς χειμώνας, η ώρα που φέρνει τους φρικτούς ανεμοστρόβιλους, που τα βαθιά και αστήρικτα υγρά θεμέλια της θάλασσας και όλη η θάλασσα πλήττεται και μαστίζεται από τη λαίλαπα των ανέμων, το μαύρο καράβι στην ξηρά το σέρνει και ο ναύτης αποφεύγει τα άπιστα νερά για να γλιτώσει. Αλλά ούτε ο φόβος της χειμερινής θάλασσας δεν σε κράτησε, ανυπόμονε Λέανδρε, παράγγελμα του πύργου που σου δείχνει τον φωτεινό σου γάμο. Σπεύσε αψηφώντας τη μανιασμένη θάλασσα, σκληρός και άπιστος. Έπρεπε η άμοιρη η Ηρώ να μείνει μακριά από τον Λέανδρο τον χειμώνα ούτε να ανάψει το άστρο το ολιγόφωτο της κλίνης. Όμως η αγάπη και η μοίρα επικράτησαν. Και ο δαυλός του θανάτου άναψε και όχι του γάμου.

And Hero of the trailing robe, hiding from her parents, was virgin by day, wife by night. And both prayed again and again for the day to go down to its setting. Thus, concealing the inexorable force of love, they delighted with each other in their furtive Cytherea. But only a short time they lived, and not for long did they have joy of their sleepless nuptials which took much wandering. Then came the season of frosty winter, and shook shuddering blasts, whirl after whirl, while stormy winds blowing unceasingly battered the dislodged depths and the soaked foundations of the sea. whipping with squalls the whole salty expanse, and from the beaten water, already the sailor drew his black ship onto the dry shore, fleeing from the wintry and treacherous sea. But fear of the wintry sea did not hold you back, strong-hearted Leander; the messenger of the tower, sending the accustomed signal of light for the nuptials, urged you to pay no heed to the maddened sea: Pitiless and faithless messenger! Would that wretched Hero, at the coming of winter, had remained far from Leander, no longer lighting the sort-lived star of their marriage-bed. But longing and fate forced her: beguiled she showed forth the torch of the Fates, no longer the Loves’.