Ecce autem flavis Gradivus ab usque Gelonis                     
arva cruentato repetebat Thracia curru:
Subsidunt Pangaea rotis altaeque sonoro
stridunt axe nives. ut vertice constitit Haemi
femineasque togas pressis conspexit habenis,                  
subrisit crudele pater cristisque micantem
quassavit galeam; tunc implacabile numen
Bellonam adloquitur, quae sanguine sordida vestem
Illyricis pingues pectebat stragibus hydros.

Να, ο ορμητικός Άρης επέστρεφε με το ματωμένο άρμα του από τους ξανθούς Γελωνούς στη θρακική πεδιάδα· το Παγγαίο υποχωρεί κάτω από τις ρόδες του και τα χιόνια στριγκλίζουν κάτω από τον ηχηρό άξονα. Μόλις στάθηκε στην κορυφή του Αίμου, τραβώντας τα χαλινάρια, ο πατέρας είδε τη γυναίκα με τον μανδύα, και γέλασε σκληρά και έσεισε την αστραφτερή περικεφαλαία με το λοφίο. Τότε προσφωνεί την αμείλικτη θεότητα Μπελλόνα, που με ένα φόρεμα βρώμικο από το αίμα χτένιζε τα φιδίσια μαλλιά της, θαμπά από τις ιλλυρικές σφαγές.

But look, Mars returning with his bloody chariot from the far-off lands of the blond Geloni was seeking again for the Thracian plains; Pangaeon was retreating under his wheels and the mountain’s snows were screeching under the resounding axle. As soon as he stood on the top of Aimos, pulling the reins, the father saw the cloaked woman, and smiled a cruel smile laughed harshly and shook his gleaming crested helm. Then he addressed the inexorable deity Bellona, who in a gown stained with blood was combing her serpentine hair, dull with the Illyrian massacres.