Quos tamen impavidus contra spumantis ad Hebri
tendis aquas, sic ante tubas aciemque precatus:
"Mavors, nubifero seu tu procumbis in Haemo
seu te cana gelu Rhodope seu remige Medo                      
sollicitatus Athos seu caligantia nigris
ilicibus Pangaea tenent, accingere mecum
et Thracas defendere tuos. si laetior adsit
gloria, vestita spoliis donabere quercu."
Audiit illa pater scopulisque nivalibus Haemi                       
surgit et hortatur celeres clamore ministros:
"Fer galeam, Bellona, mihi nexusque rotarum
tende, Pavor. Frenet rapidos Formido iugales.
Festinas urgete manus. Meus ecce paratur
ad bellum Stilicho, qui me de more tropaeis                        
ditat et hostiles suspendit in arbore cristas.
Communes semper litui, communia nobis
Signa canunt iunctoque sequor tentoria curru."
Sic fatus campo insiluit lateque fugatas
hinc Stilicho turmas, illinc Gradivus agebat                            
et clipeis et mole pares. 

Χωρίς φόβο, ωστόσο, απέναντι σε αυτούς, πλησιάζεις τα αφρισμένα νερά του Έβρου, και, πριν από τον ήχο της σάλπιγγας και τη μάχη, έτσι προσεύχεσαι: «Άρη, είτε ξαπλώνεις στον συννεφιασμένο Αίμο είτε σε κρατούν η λευκή από τον πάγο Ροδόπη ή ο ταραγμένος από το μηδικό κουπί Άθως ή το σκοτεινό από τις μαύρες βελανιδιές Παγγαίο, αρματώσου μαζί μου και υπερασπίσου τους Θράκες σου. Αν πλησιάζει μια πιο χαρούμενη δόξα, θα σου χαρίσω μια βελανιδιά ντυμένη με λάφυρα.» Ο πατέρας άκουσε αυτά και σηκώθηκε από τα χιονισμένα βράχια του Αίμου και παρακινεί με φωνές τους γοργούς βοηθούς του: «Μπελλόνα, φέρε την περικεφαλαία μου· Δείμε, τέντωσέ μου τον δεσμό των τροχών. Ας χαλιναγωγήσει ο Φόβος τα ορμητικά άλογά μου. Πιέστε τα γοργά χέρια σας. Να, ετοιμάζεται για πόλεμο ο Στιλίχωνάς μου, που συνηθίζει να μου αφιερώνει τρόπαια και κρεμά στο δέντρο τις λοφιοφόρες περικεφαλαίες των εχθρών. Πάντα κοινό το κάλεσμα της σάλπιγγας, κοινά για μας σημάδια τραγουδούν· ζεύω το άρμα μου και ακολουθώ το στρατόπεδο.» Έτσι λέγοντας, όρμησε στον πλατύ κάμπο και τους στρατιώτες που έφευγαν εδώ ο Στιλίχωνας, εκεί ο Άρης κυνηγούσαν, όμοιοι στην ασπίδα και στο ανάστημα.

Fearless before them, however, you approach the foaming waters of the Hebrus and, facing battle and the sound of the trumpet, call upon Ares: “O Ares, whether you are lying on cloud-capped Haemus or it is ice-white Rhodope that holds you, or Athos, disturbed by the Persian oars, or oak-dark Pangaeon, arm yourself now with me and defend your Thracians. If a happier glory approaches, I will offer you an oak hung with the spoils.” His father heard him and rose up from the snowy rocks of Haemus and shouted to his swift-footed attendants: “Bellona, bring my helmet! Deimos, tighten the chariot wheels! Phobos, harness my impatient steeds! Let your hands fly! Yes, he is preparing for war, my Stilicho, whose custom is to dedicate trophies to me and to hang the crested helmets of his enemies from the tree. The trumpets always sound for both of us, for both they sing the watchword and I harness my chariot and go where the battle is.”  With these words he rushed over the broad plain and the soldiers in their flight were pursued here by Stilicho and there by Ares, identical in shield and stature.