Hospita, Demophoon, tua te Rhodopeia Phyllis
   ultra promissum tempus abesse queror.
Cornua cum lunae pleno semel orbe coissent,
     litoribus nostris ancora pacta tua est -
Luna quater latuit, toto quater orbe recrevit;               
    nec vehit Actaeas Sithonis unda rates.

Εγώ η Φυλλίδα απ’ τη Ροδόπη, Δημοφώντα, η οικοδέσποινά σου, παραπονιέμαι που λείπεις για χρόνο περισσότερο απ’ όσο υποσχέθηκες. Όταν του φεγγαριού οι άκρες θα συνέκλιναν για πρώτη φορά σε πλήρη δίσκο, συμφώνησες να πέσει στις ακτές μας του καραβιού σου η άγκυρα. Για τέταρτη φορά κρύφτηκε η σελήνη, για τέταρτη φορά έχει γεμίσει σ’ ολόκληρο τον δίσκο, μα τα Σιθώνια κύματα δεν έφεραν τα αττικά καράβια.

Phyllis, your Thracian friend, complains to you, Demophoon, for being absent beyond your promised time. When the moon’s horns had touched once more, at the full, you agreed to anchor by our shores. Four times the moon has hidden, four times waxed to the full, without the Thracian sea bringing Athenian ships.