Έβρε, κ[άλ]λιστος ποτάμων πὰρ Α̣[ἶνον
ἐξί[ησθ᾽ ἐς] πορφυρίαν θάλασσαν
Θραικ[ίας ἐρ]ευγόμενος ζὰ γ̣αίας
.]ιππ[.].[. .]ι·
καί σε πόλλαι παρθένικαι ᾽πέπ[οισι
. . . .]λων μήρων ἀπάλαισι χέρ[σι
. . . .]α· θέλγονται τὸ σὸν ὠς ἄλει[ππα
θή[ϊο]ν ὔδωρ

Έβρε μου, ο πλέον ωραίος απ᾽ τους ποταμούς, στον πορφυρό τον πόντο πλάϊ στον Αίνο βγάζεις, μέσ᾽απ᾽ τη θρακική τα κύματα την αλογόχαρη κυλώντας χώρα. Κι εσένα οι παρθένες πλήθος τριγυρνούν και των ωραίων μεριών με τ᾽απαλά τους χέρια το δέρμα θέλγουν, σάμπως γιατρικό νεράϊδων χύνοντας το πράο σου νάμα.

Hebrus of mine, the most beautiful of the rivers, in the purple sea next to Ainos you get out, through the Thracian waves rolling the country of beautiful horses. And the virgin crowd are wandering around you and of their beautiful parts with their soft hands they charm the skin, sometimes medical of fairies pouring your meek water.