sed quos pulsabat Riphaeum ad Strymona, nerui,
auditus superis, auditus manibus Orpheus,                           
emerito fulgent clara inter sidera caelo.
hunc etiam mater, tota comitante sororum
Aonidum turba, mater mirata canentem.
non illo Pangaea iuga aut Mauortius Haemus,
non illo modulante sonos stetit ultima Thrace:                   
cum siluis uenere ferae, cum montibus amnes,
immemor et dulcis nidi positoque volatu
non mota volucris captiua pependit in aethra.
quin etiam, Pagasaea ratis, cum caerula nondum
cognita terrerent pontoque intrare negarent,  
[...]                      
ad puppim sacrae, cithara eliciente, carinae
adductum cantu uenit mare. pallida regna
Bistonius uates flammisque Acheronta sonantem
placauit plectro et fixit reuolubile saxum.
o dirae Ciconum matres Geticique furors                          
et damnata deis Rhodope! tulit ora revulsa
in pontum, ripis utraque sequentibus, Hebrus.
tum quoque, cum rapidi caput a ceruice recisum
portarent fluctus, subito emicuere per undas
ad murmur cete toto exultantia ponto.                                   

Όμως η λύρα που έπαιζε ο Ορφέας στις όχθες του Ριπαίου Στρυμόνα και μάγευε ζωντανούς μα και τις ψυχές του Κάτω κόσμου, δίκαια έλαμψε στον ουρανό ανάμεσα στα φωτεινά αστέρια. Ακόμα και η μητέρα του, περιστοιχισμένη από το πλήθος των Αονίδων αδελφών της, τον θαύμαζε καθώς αυτός τραγουδούσε. Στο άκουσμα της μουσικής του ούτε οι κορυφογραμμές του Παγγαίου ούτε ο Αίμος, του Άρη το βουνό, ούτε η μακρινή Θράκη έμειναν στη θέση τους. Μαζί με τα δάση τον ακολούθησαν και τα άγρια θηρία, μαζί με τα βουνά και τα ποτάμια. Ξέχασε τη γλυκιά φωλιά του, σταμάτησε να χτυπά τα φτερά του και μαγεμένο το πουλί αιωρήθηκε ακίνητο στον αέρα. Επιπλέον, όταν το καράβι από τις Παγασές αρνιόταν να μπει στο γαλάζιο πέλαγος, που δεν το γνώριζε στη στεριά, [...] το ίδιο το κύμα μαγεμένο από την κιθάρα ήρθε από μόνο του στην καρίνα του ιερού πλοίου. Ο βιστωνίτης βάρδος μάγεψε με τη λύρα του τα χλωμά βασίλεια και τις ηχηρές του Αχέροντα φωτιές και σταμάτησε το ξανακύλισμα του βράχου. Ω, σκληρές γυναίκες των Κικόνων! Ω, της Θράκης οργή και καταραμένη από τους θεούς Ροδόπη! Όταν ο Έβρος μετέφερε το κομμένο κεφάλι του στη θάλασσα, ακολουθούσαν και οι δυο όχθες του. Και τότε, όταν το ορμητικό ρεύμα του ποταμού το οδήγησε στο πέλαγος, ξαφνικά τα θαλάσσια τέρατα βγήκαν μέσα από τα κύματα, συντροφεύοντας το μουρμουρητό εκείνης της φωνής σε όλη τη θάλασσα.

A third lyre, whose strains moulded the minds of heroes and the spirit of great Achilles in the cave of Mount Pelion—the lyre that Cheiron loved, could quell the raging sea or the wrath of Hell itself, when he struck the strings. But the chords which Orpheus struck beside the Riphean Strymon, charming the gods above and the gods below the earth, earned a place in heaven and shine there among the bright stars. Even his mother, together with the whole train of her sister Muses, marvelled at his playing. At his music neither Pangaeus nor Haemus, the mountain of Mars, nor remotest Thrace, could stand still. Wild beasts and forests, rivers and mountains, followed him. The bird forgot her loved nestlings, stopped her flight, and hung arrested in the motionless air. Moreover, when the Argo at Pagasae refused to launch out on the blue water which on land she had never known, [...] the sea, summoned by the lyre, obeyed the music and came up to the stern of the sacred bark. The Thracianf bard charmed with his quill the sunless land and the crackling flames of Acheron, and stopped the stone from rolling. Alas for the cruelty of the Ciconianh women and the madness of the Thracians! alas for Rhodope pronounced guilty by the gods! When the Hebrus bore his severed head to the sea, both banks followed it; and then, when it was carried along by the rushing waves, suddenly the sea-beasts emerged from the water and bounded high at the low sound of that voice all over the sea.”