Hanc simul et legem Rhodopeius accipit heros,                       
ne flectat retro sua lumina, donec Avernas
exierit valles; aut inrita dona futura.
Carpitur adclivis per muta silentia trames,
arduus, obscurus, caligine densus opaca,
nec procul afuerunt telluris margine summae:                           
hic, ne deficeret, metuens avidusque videndi
flexit amans oculos, et protinus illa relapsa est,
bracchiaque intendens prendique et prendere certans
nil nisi cedentes infelix arripit auras.
Iamque iterum moriens non est de coniuge quicquam             
questa suo (quid enim nisi se quereretur amatam?)
supremumque “vale” quod iam vix auribus ille
acciperet, dixit revolutaque rursus eodem est.
Non aliter stupuit gemina nece coniugis Orpheus.

Μαζί με αυτήν ο Ροδοπαίος Ορφέας πήρε κι έναν όρο: να μη γυρίσει πίσω να την κοιτάξει, μέχρι να βγουν από τις Αόρνιες κοιλάδες· αλλιώς το δώρο θα είναι μάταιο. Μέσα σε απόλυτη σιγή παίρνουν ένα στενό μονοπάτι, ανηφορικό, απότομο, σκοτεινό, σκεπασμένο με πυκνή ομίχλη. Δεν βρίσκονταν μακριά από το χείλος του πάνω κόσμου· εκεί, από φόβο μήπως κουράστηκε και λαχταρώντας να την αντικρίσει, στρέφει το βλέμμα με αγάπη. Αμέσως αυτή γλίστρησε προς τα πίσω και, απλώνοντας τα χέρια σε μια προσπάθεια να κρατηθεί και να κρατήσει, τίποτε άλλο η δύστυχη δεν έπιασε παρά φευγαλέες αύρες. Κι ας πεθαίνει για δεύτερη φορά, όμως δεν έχει παράπονο κανένα από τον σύζυγό της (για τι, άλλωστε, να παραπονεθεί παρά για το ότι αγαπήθηκε;). To ύστατο «χαίρε» είπε, που με δυσκολία εκείνος άκουσε, και αμέσως εκείνη επέστρεψε στο ίδιο μέρος. Ο Ορφέας έμεινε άφωνος από τον διπλό της γυναίκας του θάνατο.        

The poet of Rhodope received her, and, at the same time, accepted this condition, that he must not turn his eyes behind him, until he emerged from the vale of Avernus, or the gift would be null and void. They took the upward path, through the still silence, steep and dark, shadowy with dense fog, drawing near to the threshold of the upper world. Afraid she was no longer there, and eager to see her, the lover turned his eyes. In an instant she dropped back, and he, unhappy man, stretching out his arms to hold her and be held, clutched at nothing but the receding air. Dying a second time, now, there was no complaint to her husband (what, then, could she complain of, except that she had been loved?). She spoke a last ‘farewell’ that, now, scarcely reached his ears, and turned again towards that same place. Orpheus was stunned by the double loss of his wife.