[...] Spretae Ciconum quo munere matres                          
inter sacra deum nocturnique orgia Bacchi
discerptum latos iuvenem sparsere per agros.
Tum quoque marmorea caput a cervice revulsum
gurgite cum medio portans Oeagrius Hebrus
volveret, Eurydicen vox ipsa et frigida lingua                   
ah miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat:
Eurydicen toto referebant flumine ripae.

Οι γυναίκες των Κικόνων, που τις περιφρόνησε, για να αφοσιωθεί σ’ εκείνο το καθήκον (δηλ. τον θρήνο), στις ιεροτελεστίες τους και στα νυχτερινά μέσα του Βάκχου όργια διαμέλισαν τον νέο και τον σκόρπισαν απ’ άκρη σ’ άκρη στα χωράφια. Όμως ακόμα και τότε, όταν το κομμένο απ’ τ’ αλαβάστρινο λαιμό κεφάλι του μες στα νερά του ανάδευε παρασέρνοντας ο Οιάγριος Έβρος, η φωνή και η παγωμένη γλώσσα του την Ευρυδίκη φώναζε, αχ δύστυχη Ευρυδίκη, φώναζε, καθώς έχανε την ψυχή του. Ευρυδίκη αντηχούσαν οι όχθες σ’ όλο το ρεύμα του ποταμού.

The Ciconian women, spurned by his devotion, tore the youth apart, in their divine rites and midnight Bacchic revels, and scattered him over the fields. Even then, when Oeagrian Hebros rolled the head onwards, torn from its marble neck, carrying it mid-stream, the voice alone, the ice-cold tongue, with ebbing breath, cried out: ‘Eurydice, ah poor Eurydice!’ Eurydice’ the riverbanks echoed, all along the stream.