οὐδὲ γὰρ εἴ τινα Σοφοκλῆς τραγῳδεῖ περὶ τῆς Ὠρειθυίας λέγων ὡς ἀναρπαγεῖσα ὑπὸ Βορέου κομισθείη “ὑπέρ τε πόντον πάντ᾽ ἐπ’ ἔσχατα χθονὸς νυκτός τε πηγὰς οὐρανοῦ τ' ἀναπτυχάς, Φοίβου παλαιὸν κῆπον,” οὐδὲν ἂν εἴη πρὸς τὰ νῦν, ἀλλ’ ἐατέον, ὥσπερ καὶ ἐν τῷ Φαίδρῳ ὁ Σωκράτης. ἃ δὲ ἔκ τε τῆς παλαιᾶς ἱστορίας καὶ τῆς νῦν παρειλήφαμεν, ταῦτα λέγωμεν.  

Γιατί αν ο Σοφοκλής απαγγέλει σε τραγικό στίχο την ιστορία της Ωρείθυιας ότι δηλαδή, αφού την άρπαξε ο Βορέας, την μετέφερε «πάνω από τη θάλασσα στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης και στο κρύο της νύχτας και στις αχανείς εκτάσεις του ουρανού και στον αρχαίο κήπο του Απόλλωνα», τίποτα δεν θα μπορούσε να έχει σχέση με την παρούσα έρευνα, αλλά θα έπρεπε να μην ληφθεί υπόψιν, όπως ακριβώς έκανε και ο Σωκράτης στον «Φαίδρο». Αλλά ας περιορίσουμε την αφήγησή μας σε αυτά που έχουμε μάθει από την ιστορία, αρχαία και σύγχρονη.

In fact, if even Sophocles, when in his role as a tragic poet he speaks of Oreithyia, tells how she was snatched up by Boreas and carried over the whole sea to the ends of the earth and to the sources of night and to the unfoldings of heaven and to the ancient garden of Phoebus, his story can have no bearing on the present inquiry, but should be disregarded, just as it is disregarded by Socrates in the Phaedrus. But let us confine our narrative to what we have learned from history, both ancient and modern.