Sed postquam Inachiis Alcides missus ab Argis
Thracia pacifero contigit arva pede                       
diraque sanguinei vertit praesaepia regis
et Diomedeos gramine pavit equos,
tunc patriae festo laetatus tempore vates
desuetae repetit fila canora lyrae

Αλλά όταν ήρθε από το Ινάχιο Άργος ο Ηρακλής και πάτησε με πόδι ειρηνικό τις θρακικές πεδιάδες και τους φριχτούς στάβλους κατέστρεψε του αιματοβαμμένου βασιλιά και με χορτάρι τάισε τα άλογα του Διομήδη, τότε για τις γιορτινές στιγμές της πατρίδας του, χαρούμενος ο ποιητής, ξαναζήτησε τις μελωδικές χορδές της παραμελημένης του λύρας.

But when Hercules came from Inachian Argos and stepped with peaceful foot on the Thracian plains and destroyed the terrible stables of the bloody king and fed Diomedes' horses with grass, then for the festal moments of his native land the poet joyously reclaimed the melodious strings of his neglected lyre