Cede procul myrtumque istam fuge, nescius hospes:
telorum seges est sanguine adulta meo.
Confixus iaculis et ab ipsa caede sepultus
condor in hoc tumulo bis Polydorus ego.
scit pius Aeneas et tu, rex impie, quod me   
Thracia poena premit, Troia cura tegit.

Αποτραβήξου μακριά από αυτή τη μυρτιά και φύγε, αδαή ξένε. Η σοδειά των όπλων μεγαλώνει με το αίμα μου. Τρυπημένος από τα δόρατα και θαμμένος από την ίδια τη σφαγή, σε αυτόν τον λοφίσκο δυο φορές κρύβομαι εγώ, ο Πολύδωρος. Το γνωρίζει ο ευσεβής Αινείας και εσύ, ανόσιε βασιλιά, μια και η Θράκη με ποινή με συνθλίβει, ενώ η Τροία με φροντίδα με σκεπάζει.

Be gone far hence, ignorant stranger, and avoid that myrtle-tree: It is grown from darts and nourished with my blood. Pierced through with spears and almost buried in my very slaying, I, Polydorus, lie twice interred beneath this mound. Pious Aeneas knows my story and you also, impious king; for as it was Thracian cruelty that crushed me, so it was Trojan piety that buried me.