... ἐν γὰρ ἕηκεν

Ζεὺς μένος ἀκάματόν σφιν: ἀτὰρ Διὸς οὔ κεν ἑπέσθην      

νόσφιν, ἐπεὶ ζεφύροιο παραΐσσεσκον ἀέλλας

αἰέν. ὅτ᾽ ἐς Φινῆα καὶ ἐκ Φινῆος ἴοιεν.

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐνὶ κνημοῖσι κύνες δεδαημένοι ἄγρη;

ἢ αἶγας κεραοὺς ἠὲ πρόκας ἰχνεύοντες

θείωσιν, τυτθὸν δὲ τιταινόμενοι μετόπισθεν                      

ἄκρῃς ἐν γενύεσσι μάτην ἀράβησαν ὀδόντας:

ὧς Ζήτης Κάλαΐς τε μάλα σχεδὸν ἀίσσοντες

τάων ἀκροτάτῃσιν ἐπέχραον ἤλιθα χερσίν.

Γιατί ο Δίας τους έδωσε ακούραστη δύναμη. Αλλά χωρίς τον Δία δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν, επειδή οι Άρπυιες προσπερνούσαν τους δυτικούς ανέμους, όταν έφταναν στον Φινέα και όταν έφευγαν από εκείνον. Και όπως όταν στην πλαγιά του βουνού σκυλιά, πονηρά στην καταδίωξη, τρέχουν στο μονοπάτι κερασφόρων κατσικιών ή ελαφιών, και καθώς ζορίζονται λίγο, τρίζουν μάταια τα δόντια τους πίσω στην άκρη των σιαγόνων τους, έτσι ο Ζήτης και ο Κάλαης, οι οποίοι ορμούσαν πολύ κοντά, απλώς άγγιζαν μάταια τις Άρπυιες με τις άκρες των δακτύλων τους.

For Zeus imparted to them tireless strength; but without Zeus they could not have followed, for the Harpies used ever to outstrip the blasts of the west wind when they came to Phineus and when they left him. And as when, upon the mountain- side, hounds, cunning in the chase, run in the track of horned goats or deer, and as they strain a little behind gnash their teeth upon the edge of their jaws in vain; so Zetes and Calais rushing very near just grazed the Harpies in vain with their finger-tips.