ἔνθα δ᾽ἐπάκτιον οἶκον Ἀγηνορίδης ἔχε Φινεύς
ὃς περὶ δὴ πάντων ὀλοώτατα πήματ᾽ ἀνέτλη
εἵνεκα μαντοσύνης, τήν οἱ πάρος ἐγγυάλιξεν                                             
Λητοΐδης: οὐδ᾽ ὅσσον ὀπίζετο καὶ Διὸς αὐτοῦ
χρείων ἀτρεκέως ἱερὸν νόον ἀνθρώποισιν.
τῶ καί οἱ γῆρας μὲν ἐπὶ δηναιὸν ἴαλλεν,
ἐκ δ᾽ ἕλετ᾽ ὀφθαλμῶν γλυκερὸν φάος: οὐδὲ γάνυσθαι
εἴα ἀπειρεσίοισιν ὀνείασιν, ὅσσα οἱ αἰεὶ                                              
θέσφατα πευθόμενοι περιναιέται οἴκαδ᾽ ἄγειρον.

Εκεί ο Φινέας, γιος του Αγήνορα, είχε το σπίτι του δίπλα στη θάλασσα, ο Φινέας που πάνω απ’ όλα υπέμεινε τα πιο πικρά δεινά εξαιτίας του δώρου της προφητείας που του είχε παραχωρήσει προηγουμένως ο γιος της Λητούς. Και δεν σεβόταν καθόλου ούτε τον ίδιο τον Δία, γιατί προέλεγε αλάνθαστα στους ανθρώπους το ιερό του θέλημα. Γι’ αυτό ο Δίας έστειλε πάνω του παρατεταμένο γήρας και του πήρε από τα μάτια το ευχάριστο φως και τον άφησε να μην απολαμβάνει ποτέ τα αναρίθμητα φαγητά που οι γύρω κάτοικοι έφερναν στο σπίτι του, όταν έρχονταν να ρωτήσουν για τη βούληση των θεών.

There Phineus, son of Agenor, had his home by the sea, Phineus who above all men endured most bitter woes because of the gift of prophecy which Leto's son had granted him aforetime. And he reverenced not a whit even Zeus himself, for he foretold unerringly to men his sacred will. Wherefore Zeus sent upon him a lingering old age, and took from his eyes the pleasant light, and suffered him not to have joy of the dainties untold that the dwellers around ever brought to his house, when they came to enquire the will of heaven.