Πολύδωρος, Ἑκάβης παῖς γεγὼς τῆς Κισσέως
Πριάμου τε πατρός, ὅς μ᾽, ἐπεὶ Φρυγῶν πόλιν
κίνδυνος ἔσχε δορὶ πεσεῖν Ἑλληνικῷ,                           
δείσας ὑπεξέπεμψε Τρωϊκῆς χθονὸς
Πολυμήστορος πρὸς δῶμα Θρῃκίου ξένου,
ὃς τήνδ᾽ ἀρίστην Χερσονησίαν πλάκα
σπείρει, φίλιππον λαὸν εὐθύνων δορί.
πολὺν δὲ σὺν ἐμοὶ χρυσὸν ἐκπέμπει λάθρᾳ          
πατήρ, ἵν᾽, εἴ ποτ᾽ Ἰλίου τείχη πέσοι,
τοῖς ζῶσιν εἴη παισὶ μὴ σπάνις βίου.
νεώτατος δ᾽ ἦ Πριαμιδῶν, ὃ καί με γῆς
ὑπεξέπεμψεν· οὔτε γὰρ φέρειν ὅπλα
οὔτ᾽ ἔγχος οἷός τ᾽ ἦ νέῳ βραχίονι.                           
ἕως μὲν οὖν γῆς ὄρθ᾽ ἔκειθ᾽ ὁρίσματα
πύργοι τ᾽ ἄθραυστοι Τρωϊκῆς ἦσαν χθονὸς
Ἕκτωρ τ᾽ ἀδελφὸς οὑμὸς εὐτύχει δορί,
καλῶς παρ᾽ ἀνδρὶ Θρῃκὶ πατρῴῳ ξένῳ
τροφαῖσιν ὥς τις πτόρθος ηὐξόμην τάλας·               
ἐπεὶ δὲ Τροία θ᾽ Ἕκτορός τ᾽ ἀπόλλυται
ψυχὴ πατρῴα θ᾽ ἑστία κατεσκάφη
αὐτός τε βωμῷ πρὸς θεοδμήτῳ πίτνει
σφαγεὶς Ἀχιλλέως παιδὸς ἐκ μιαιφόνου,
κτείνει με χρυσοῦ τὸν ταλαίπωρον χάριν                 
ξένος πατρῷος καὶ κτανὼν ἐς οἶδμ᾽ ἁλὸς
μεθῆχ᾽, ἵν᾽ αὐτὸς χρυσὸν ἐν δόμοις ἔχῃ. 

Εγώ είμαι ο Πολύδωρος, της Εκάβης παιδί, της κόρης του Κισσέα, και του Πριάμου. Όταν η Τροία κινδύνευε να πέσει κάτω από δόρυ ελληνικό, φοβήθηκε ο πατέρας μου και με έστειλε κρυφά στο σπίτι ενός θρακιώτη φίλου, του Πολυμήστορα. Αυτός σπέρνει της Χερσονήσου την πιο καλή πεδιάδα και κυβερνά τον λαό που αγαπάει τα άλογα. Ο πατέρας στέλνει μαζί με μένα κρυφά πολύ χρυσάφι, σε περίπτωση που πέσουν τα τείχη της Τροίας, να μπορέσουν να βιοποριστούν όσα από τα παιδιά του επιζήσουν. Από τη γενιά του Πριάμου ήμουν ο πιο νέος, για αυτό και με έδιωξε κρυφά από την Τροία. Γιατί ούτε να κρατήσω ασπίδα μπορούσα, ούτε και σπαθί στο νεανικό μου χέρι. Όσο λοιπόν ήταν όρθια τα τείχη της Τροίας και οι πύργοι της ακλόνητοι, και του αδελφού μου, του Έκτορα, το δόρυ τα κατάφερνε καλά, μεγάλωνα καλά κοντά στον θρακιώτη φίλο του πατέρα μου, εγώ, κακότυχο βλαστάρι. Όταν χάθηκε η Τροία και η ψυχή του Έκτορα και κατεδαφίστηκε το πατρικό μου σπίτι και ο ίδιος ο πατέρας μου κατέρρευσε μπροστά στον θεόδμητο βωμό, σφαγιασμένος από τον φονιά γιο του Αχιλλέα, ο φίλος του πατέρα σκότωσε κι εμένα τον ταλαίπωρο, για το χρυσάφι. Και αφού με σκότωσε με πέταξε στα μεγάλα κύματα της θάλασσας, για να κρατήσει αυτός το χρυσάφι στο σπίτι του.

I am Polydorus the son of Hecuba the daughter of Cisseus, and Priam my sire, who when the danger of falling by the spear of Greece was threatening the city of the Phrygians, in fear, privately sent me from the Trojan land to the house of Polymestor, his Thracian friend, who cultivates the most fruitful soil of the Chersonese, ruling a warlike people with his spear. But my father sends privately with me a large quantity of gold, in order that, if at any time the walls of Troy should fall, there might not be a lack of sustenance for his surviving children. But I was the youngest of the sons of Priam; on which account also he sent me privately from the land, for I was able neither to bear arms nor the spear with my youthful arm. As long then indeed as the landmarks of the country remained erect, and the towers of Troy were unshaken, and Hector my brother prevailed with his spear, I miserable increased vigorously as some young branch, by the nurture I received at the hands of the Thracian, my father's friend. But after that both Troy and the life of Hector were put an end to, and my father's mansions razed to the ground, and himself falls at the altar built by the God, slain by the blood-polluted son of Achilles, the friend of my father slays me, wretched man, for the sake of my gold, and having slain me threw me into the surf of the sea, that he might possess the gold himself in his palace.