ille ego clamatus sacris ululatibus amnis,
qui molles thyrsos Baccheaque cornua puro
fonte lavare feror, stipatus caedibus artas
in freta quaero vias; non Strymonos impia tanto
stagna cruore natant, non spumifer altius Hebrus
Gradivo bellante rubet.

Όμως εγώ επικαλέστηκα αυτό τον ποταμό με ιερά κλάματα, εγώ, που ο έπαινός μου είναι να πλύνω στην καθαρή πηγή τον μαλακό θύρσο και τα κέρατα του Βάκχου, είμαι περιορισμένος στον θάνατο και ψάχνω δύσκολα μονοπάτια προς τη θάλασσα. Τόσο πολύ αίμα δεν γεμίζει τα ασεβή νερά του Στρυμόνα και δεν κοκκινίζει ο αφρισμένος Έβρος τόσο βαθιά, όταν ο Άρης πολεμάει.

Yet I, that river invoked with holy cries, I, whose praise it is to lave in my pure fount the soft wands and horns of Bacchus, am blocked with dead, and seek a difficult passage to the sea; so great a stream of gore fills not the impious meres of Strymon, and foaming Hebrus reddens not so deeply when Gradivus is at war.