Η Βενδίδα ήταν χθόνια τοπική θεότητα της Θράκης. Όταν η λατρεία της επεκτάθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα ταυτίστηκε με την Εκάτη, την Περσεφόνη ή την Άρτεμη λόγω της ιδιότητάς της ως θεάς της φύσης, του κυνηγιού, αλλά και της σελήνης. Η αρχαιότερη σωζόμενη μαρτυρία για το όνομα της θεότητας εντοπίζεται στον Ιππώνακτα, όπου η Βενδίδα αναφέρεται μαζί με τη θρακική θεότητα Κυβέλη. Ο ποιητής Κρατίνος αποδίδει στη Βενδίδα το επίθετο δίλογχος, ενώ ο Αριστοφάνης την αναφέρει ως την «μεγάλη θεά». Από τη Θράκη ή και από τη Λήμνο η λατρεία της μεταφέρθηκε στην Αττική όπου και ιδρύθηκε ένα ιερό προς τιμή της Βενδίδας στον Πειραιά το 430/429 π.Χ. Οι Θράκες που μετοικούσαν στην Αθήνα γιόρταζαν τα Βενδίδεια στις 20 του μήνα Θαργηλιώνα (δηλ. στις αρχές Ιουνίου). Ο Πλάτων περιγράφει αυτή τη θαυμαστή γιορτή λέγοντας ότι στην πομπή συμμετείχαν Θράκες, αλλά και ντόπιοι κάτοικοι, ενώ προσφέρονταν εκατόμβη αντίστοιχη με αυτή των μεγαλύτερων γιορτών της Αθήνας, των Παναθηναίων και των Διονυσίων. Μια επιγραφή που εντοπίστηκε στον Πειραιά υπογραμμίζει την αξία της Βενδίδας και των Βενδιδείων, αναφέροντας ότι τα Βενδίδεια γιορτάζονταν σύμφωνα με τα πατρώα έθιμα των Θρακών, αλλά και σύμφωνα με τους νόμους της πόλης της Αθήνας.
