Η Περσεφόνη ήταν κόρη του Δία και της Δήμητρας. Την ερωτεύτηκε ο θεός Άδης και την απήγαγε, την ώρα που εκείνη μάζευε λουλούδια μαζί με τις Ωκεανίδες νύμφες (ή, κατά τον Διόδωρο, με την Αθηνά και την Άρτεμη) στο Νύσιο πεδίο, ένα ανθισμένο λιβάδι κοντά στο Παγγαίο όρος. Η απαγωγή αυτή έγινε εν τη απουσία της Δήμητρας και με τη συνενοχή του Δία. Σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση που διασώζει ο Αππιανός, κοντά στους Φιλίππους βρισκόταν ο ποταμός Ζυγάκτης, τον οποίο διέσχισε ο Πλούτωνας με το άρμα του για να επιστρέψει στον Κάτω κόσμο. Λέγεται πως ο ποταμός, για να γλιτώσει την Περσεφόνη από την αρπαγή, έσπασε τον ζυγό από το άρμα του θεού, χωρίς ωστόσο να κατορθώσει να αλλάξει τη μοίρα της κοπέλας. Κανένας δεν άκουσε τις κραυγές της Περσεφόνης εκτός από την Εκάτη και τον Ήλιο. Με τη μορφή πενθούσας γριάς η Δήμητρα περιπλανήθηκε για εννέα μέρες ψάχνοντας μάταια για την κόρη της. Εξαιτίας της βαθιάς θλίψης της η γη έγινε άγονη, ζώα και άνθρωποι κινδύνευσαν να αφανιστούν. Τότε ο Δίας αναγκάστηκε να έρθει σε συμφωνία με τον Πλούτωνα, για να επιστρέψει η Περσεφόνη στη μητέρα της. Ο Πλούτωνας, όμως, επειδή ήθελε την Περσεφόνη για γυναίκα του, της έδωσε πριν φύγει να φάει σπόρους ροδιού, αναγκάζοντάς την έτσι να επιστρέφει στον Κάτω κόσμο για κάποιους μήνες του χρόνου. Όταν η Κόρη επιστρέφει κοντά στη μητέρα της, η γη ανθίζει και καρποφορεί, ενώ όταν βρίσκεται στον Κάτω κόσμο, η γη μαραίνεται και δεν παράγει καρπούς. Με τον μύθο αυτόν οι αρχαίοι ερμήνευαν τη διαδοχή των εποχών.
