«Ὡς καὶ νῦν Ἥφαιστος ἐὼν βραδὺς εἷλεν Ἄρηα               
ὠκύτατόν περ ἐόντα θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν,
χωλὸς ἐὼν τέχνῃσι: τὸ καὶ μοιχάγρι᾽ὀφέλλει».

Ὥς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον:
Ἑρμῆν δὲ προσέειπεν ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων:

«Ἑρμεία, Διὸς υἱέ, διάκτορε, δῶτορ ἑάων,                          
ἦ ῥά κεν ἐν δεσμοῖς ἐθέλοις κρατεροῖσι πιεσθεὶς
εὕδειν ἐν λέκτροισι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ;»

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα διάκτορος ἀργεϊφόντης:
«Αἲ γὰρ τοῦτο γένοιτο, ἄναξ ἑκατηβόλ᾽ Ἄπολλον:
δεσμοὶ μὲν τρὶς τόσσοι ἀπείρονες ἀμφὶς ἔχοιεν,             
ὑμεῖς δ᾽ εἰσορόῳτε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι,
αὐτὰρ ἐγὼν εὕδοιμι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ».

Ὥς ἔφατ᾽, ἐν δὲ γέλως ὦρτ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.
Οὐδὲ Ποσειδάωνα γέλως ἔχε, λίσσετο δ᾽αἰεὶ
Ἥφαιστον κλυτοεργὸν ὅπως λύσειεν Ἄρηα.                      
Καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

«Λῦσον: ἐγὼ δέ τοι αὐτὸν ὑπίσχομαι, ὡς σὺ κελεύεις,
τίσειν αἴσιμα πάντα μετ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν».

Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε περικλυτὸς ἀμφιγυήεις:
«μή με, Ποσείδαον γαιήοχε, ταῦτα κέλευε:                          
δειλαί τοι δειλῶν γε καὶ ἐγγύαι ἐγγυάασθαι.
πῶς ἂν ἐγώ σε δέοιμι μετ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν,
εἴ κεν Ἄρης οἴχοιτο χρέος καὶ δεσμὸν ἀλύξας;»

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε Ποσειδάων ἐνοσίχθων:
«Ἥφαιστ᾽, εἴ περ γάρ κεν Ἄρης χρεῖος ὑπαλύξας              
οἴχηται φεύγων, αὐτός τοι ἐγὼ τάδε τίσω».

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα περικλυτὸς ἀμφιγυήεις:
«οὐκ ἔστ᾽ οὐδὲ ἔοικε τεὸν ἔπος ἀρνήσασθαι».

ὣς εἰπὼν δεσμὸν ἀνίει μένος Ἡφαίστοιο.
τὼ δ᾽ ἐπεὶ ἐκ δεσμοῖο λύθεν, κρατεροῦ περ ἐόντος,          
αὐτίκ᾽ ἀναΐξαντε ὁ μὲν Θρῄκηνδε βεβήκει,
ἡ δ᾽ ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη,
ἐς Πάφον: ἔνθα δέ οἱ τέμενος βωμός τε θυήεις.

«Όπως και τώρα· αργός, κουτσός ο Ήφαιστος, τον Άρη πρόλαβε, τον πιο γρήγορο μέσα στους θεούς του Ολύμπου, με δόλο και τώρα θα πληρώνει της μοιχείας τα χρέη». Τέτοια οι αθάνατοι θεοί μιλούσαν μεταξύ τους. Και έτσι είπε στον Ερμή του Δία ο γιος, ο Απόλλωνας: «Ερμή διογέννητε, ψυχοπομπέ και δωροδότη, αλήθεια, πες μου, θα δεχόσουν, παγιδευμένος σε φριχτά δεσμά, να πλάγιαζες στο ίδιο κρεβάτι με τη χρυσή Αφροδίτη;» Ευθύς ανταποκρίθηκε ο Ερμής, ψυχοπομπός και Αργοφονιάς: «Μακάρι, μακρορίχτη Απόλλωνα αυτό να γινόταν. Τρεις φορές τόσα δεσμά να μου έριχναν γύρω τριγύρω, κι όλοι ας κοιτάζατε οι θεοί με τις θεές, εγώ όμως στην αγκαλιά μου τη χρυσή την Αφροδίτη να έχω». Έτσι, είπε και οι άλλοι οι αθάνατοι θεοί ξεκαρδίστηκαν στα γέλια.

Μόνο ο Ποσειδώνας αγέλαστος κρατιόταν και ζητούσε με παρακάλια από τον Ήφαιστο να λυτρώσει τον Άρη από τα δεσμά. Τότε, προς το μέρος του στράφηκε μιλώντας και τα λόγια του πέταξαν σαν τα πουλιά: «Λύτρωσέ τον και γι' αυτόν εγώ υπόσχομαι όπως θέλεις να σου πληρώσει όλα τα δίκια σου με τους αθάνατους θεούς μπροστά». Ευθύς απάντησε και του είπε ο ξακουστός τεχνίτης: «Αφέντη της γης, τέτοια πράματα να κάνω, μη μου ζητάς αλήθεια! Οι εγγυήσεις των τιποτένιων βγαίνουν και οι ίδιες στο τέλος τιποτένιες. Αλήθεια, πώς θα μπορούσα εγώ να σε δεσμεύσω, μπροστά στους αθάνατους θεούς, αν ο Άρης, ελευθερωθεί από τα δεσμά και φύγει αφήνοντας απλήρωτο το χρέος του;» Τότε, ο κοσμοσείστης Ποσειδώνας σ’ αυτόν απάντησε: «Ήφαιστε, αν φύγει ο Άρης και δεν σου πληρώσει το χρέος, εγώ ο ίδιος υπόσχομαι γι’ αυτόν να σου πληρώσω». Τότε, έτσι πάλι μίλησε ο ξακουστός πρωτοτεχνίτης: «Δεν γίνεται αλλά και ούτε μπορώ να απορρίψω την υπόσχεσή σου».  Έτσι, είπε και τα δεσμά λύνει ο Ήφαιστος. Κι όταν λύθηκαν και οι δύο από τα ακατάλυτα δεσμά τους, πέταξαν και ο Άρης κίνησε για τη Θράκη και η φιλομειδής Αφροδίτη φτάνει στην Κύπρο, στην Πάφο, όπου έχει ναό με βωμό ευωδιαστό.

Even now Hephaestus, slow as he is, lame as he is, by craft has seized Ares, though he's the swiftest of the gods who hold Olympus, so Ares owes the fine for adultery.” So they said such things to one another, then the son of Zeus lord Apollo said to Hermes: “Hermes, son of Zeus, runner, giver of good things, would you really be willing, crushed in mighty bonds, to sleep in bed beside golden Aphrodite?” Then the runner Argeiphontes answered him: “If only this would happen, far-shooter lord Apollo! Three times as many inextricable bonds could be about me, and all you gods and goddesses could watch, but I'd sleep beside golden Aphrodite!” So said he, and laughter broke out among the gods immortal. But laughter did not hold Poseidon, who ever implored the famed worker Hephaestus to free Ares. And, voicing winged words, he said to him: “Free him. I promise you he'll pay as you demand, all that's just among the gods immortal.” The far-famed twice-lamed one said back to him: “Earth-holder Poseidon, don't bid me do this. The guarantees of wretches are wretched guarantees. How would I bind you among the gods immortal if Ares leaves and avoids his bond and obligation?” Earth-shaker Poseidon said back to him: “Hephaestus, if Ares does avoid his obligation and leaves in flight, I myself will pay you.” Then the far-famed twice-lamed one answered him: “It's not possible or proper that your word be denied.” So saying, good soul Hephaestus released the bonds. After he'd freed them from bondage, mighty as it was, the two sprang up at once, and Ares made his way to Thrace while smile-loving Aphrodite went to Cyprus, to Paphos, where she had an estate and fragrant altar.