Nec procul inde aliud monumentum insigne perennat
latrantisque canis viva sub imagine saxum
prominet, et funus, et bustum funeris expers.
Nimirum, ut memorant, coniux Priameia quondam      
funditus eversae post tristia funera Troiae,
funera natorum, tum funera dira mariti,
et Polydore tuo spectans in pectore vulnus,
qui super unus eras vidua spes sola senectae.
Nam pater imbellem teneraque aetate puellum          
Odrysio furtim Regi commisit alendum.
Qui nimium pradae, atque auri succensus amore,
clam ferro incautum tandem iugulavit alumnum.
Hisque, aliisque malis turbata, doloribus aegra
exanimis, penitus gelida, exsanguisque rigensque,     
composito in rabiem rictu iam morte sub ipsa
sic tandem in silicem est conversum ex sangue cadaver
cuius ab informi locus omnis imagine Graecum
nomen adhuc porro retinet canis, atque sepulcri.

Όχι πολύ μακριά από εκεί, ένα άλλο εμβληματικό μνημείο παραμένει στη διάρκεια των χρόνων. Είναι ένας βράχος που κρύβεται κάτω από τη ζωντανή εικόνα ενός σκύλου που γαβγίζει. Προεξέχει, είναι και τάφος και μνημείο χωρίς τάφο. Χωρίς αμφιβολία, όπως αναφέρεται, είναι η σύζυγος του Πριάμου, η οποία μετά το θλιβερό πένθος της Τροίας, που καταστράφηκε συθέμελα, ατενίζει τον τάφο των γιων της, τον τάφο του καταραμένου συζύγου της και το τραύμα που δέχτηκες στο στήθος, Πολύδωρε, εσύ ο οποίος απέμεινες η μοναδική ελπίδα μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Γιατί ο πατέρας του είχε εμπιστευτεί το αγόρι σε πολύ τρυφερή και ανέτοιμη για πόλεμο ηλικία, κρυφά στον βασιλιά των Οδρυσσών, κρυφά, για να τον αναθρέψει. Ο τελευταίος, παρακινημένος από το πάθος του για τη λεία και τον χρυσό, έσφαξε κρυφά το ανυποψίαστο αγόρι με το ξίφος του. Αυτή η γυναίκα, ταλαιπωρημένη από αυτή και άλλες ατυχίες, άρρωστη από τον πόνο, πεθαίνει, η καρδιά της παγώνει, νιώθει το αίμα της να παγώνει, τα άκρα της να σκληραίνουν, ενώ ο θάνατος δίνει στο στόμα της το σχήμα της οργής. Μετατρέπεται σε ένα αναίμακτο πτώμα από πέτρα. Ο τόπος αυτός διατηρεί ακόμα το ελληνικό όνομα που προέρχεται από αυτή την ασαφή μορφή σκύλου και τάφου.

Not very far from there, another emblematic monument remains down the ages. This is a rock concealing the living image of a barking dog. It stands out, for it is both tomb and empty monument. Without doubt it is, as they say, the wife of Priam of old, who since the grievous loss of Troy, which was razed to its foundations, gazes upon the tombs of her sons, the tomb of her accursed husband, and the wound which pierced your breast, Polydorus, you who remained the sole hope of an old woman. Because his father had secretly entrusted the boy, of tender years and unready for soldiering, to the king of the Odrysians, to be raised in his household. He, though, moved by his greed for booty and gold, secretly killed the unsuspecting child with his own sword. She, tormented by this and other misfortunes, and made ill by her suffering, died, her heart icy, feeling her blood freeze, her limbs stiffening, while death moulds her mouth in an expression of rage. She is transformed into a bloodless corpse, a stone. The place still retains the Greek name deriving from this obscure appearance of dog and tomb.