quidquid id est, timeo; nec tu mea somnia ride
     nec nisi tranquillo bracchia crede mari.
si tibi non parcis, dilectae parce puellae,
     quae numquam nisi te sospite sospes ero.
spes tamen est fractis vicinae pacis in undis;
     tu placidas toto pectore finde vias.
interea, quoniam nanti freta pervia non sunt,
     leniat invisas littera missa moras.

Ό,τι κι αν είναι αυτό, φοβάμαι. Μην κοροϊδεύεις τα όνειρά μου, ούτε να εμπιστευτείς τα μπράτσα σου στη θάλασσα παρά μόνο όταν είναι γαλήνια. Αν δεν νοιάζεσαι για τον εαυτό σου, σκέψου την αγαπημένη σου κοπέλα, που δεν θα είναι ποτέ ασφαλής, αν δεν είσαι εσύ ασφαλής. Ωστόσο, υπάρχει ελπίδα ότι θα έρθει γαλήνη σύντομα από την κούραση που έχει το κύμα. Τότε εσύ όργωνε πάλι τον δρόμο της αγάπης. Στο μεταξύ, δεδομένου ότι τα πελάγη δεν είναι διαβατά ακόμα για τον κολυμβητή, μια επιστολή μπορεί να μετριάσει τη μισητή αναμονή.

Whatever it means, I’m frightened: don’t mock my dream and don’t trust yourself to the sea unless it’s tranquil. If you don’t spare yourself, spare your beloved girl, who can never be safe unless you’re safe too. Yet there’s hope of peace near in the weakening waves: then you must divide the calm waters with your breast. Meanwhile, since the straits are not passable by swimming, let the letter I send ease the hateful hours of waiting.