oscula congerimus properata sine ordine raptim
     et querimur parvas noctibus esse moras.
atque ita cunctatus monitu nutricis amaro
     frigida deserta litora turre peto.
digredimur flentes repetoque ego virginis aequor
     espiciens dominam, dum licet, usque meam.
siqua fides vero est, veniens hinc esse natator,
     cum redeo, videor naufragus esse mihi.
hoc quoque, si credes: ad te via prona videtur;
     a te cum redeo, clivus inertis aquae.
invitus repeto patriam; quis credere possit?
     invitus certe nunc moror urbe mea.
ei mihi! cur animis iuncti secernimur undis
     unaque mens, tellus non habet una duos?
vel tua me Sestus, vel te mea sumat Abydos;

Μαζεύουμε βιαστικά φιλιά, γρήγορα, εδώ και εκεί και παραπονιόμαστε για τις νύχτες μας που διαρκούν τόσο λίγο. Και έτσι, καθυστερώντας μέχρι την προειδοποίηση της βάγιας σου, αφήνοντας τον πύργο, αναζητώ την κρύα ακτή. Χωρίζουμε κλαίγοντας και ξαναμπαίνω στο πέλαγος της κόρης (της Έλλης), κοιτάζοντας, όσο μπορώ, πίσω την κυρά μου σε όλη τη διαδρομή. Αν το πιστεύεις, ερχόμενος από εδώ νομίζω πως είμαι κολυμβητής, αλλά όταν επιστρέφω, νομίζω πως είμαι ναυαγός. Κι αυτό επίσης, αν θα πιστέψεις: σε σένα ο δρόμος μου φαίνεται σαν να είναι κατηφόρα αλλά επιστρέφοντας από εσένα, σαν ένας λόφος από αργοκίνητο νερό. Επιστρέφω, χωρίς τη θέλησή μου, στην πατρίδα μου: ποιος να το πιστέψει; Τώρα πραγματικά παραμένω στην πόλη μου χωρίς τη θέλησή μου. Αλίμονό μου! Γιατί οι καρδιές μας που ενώθηκαν κόπηκαν από τα κύματα, και ενώ μια ψυχή κρατά τα δύο κορμιά μας, δεν μας κρατάει ένας τόπος και τους δύο; Η Σηστός σου θα έπρεπε να πάρει εμένα, ή  Άβυδός μου εσένα.

We shower hasty kisses, quickly, without thought, and complain how little the night lingers. And so, delaying until the nurse’s cross warning, leaving the tower, I seek the cold shore. We part weeping, and I re-enter virgin Helle’s waters, looking back at my lady, when I can, all the way. If truth be known, coming to you from here I was a swimmer, when I returned, I seemed to myself like a drowning man. This too, if you would believe it: to you the way seemed smooth: from you returning, a hill of inert water. I return, unwillingly, to my country: who would believe it? Now truly I linger in my city unwillingly. Ah me! Why are our hearts that joined severed by the waves, two of one mind but not of one country? Υour Sestos should take me, or my Abydos you.