quid iuvenis, magnum cui versat in ossibus ignem
durus amor? nempe abruptis turbata procellis
nocte natat caeca serus freta, quem super ingens              
porta tonat caeli, et scopulis inlisa reclamant
aequora; nec miseri possunt revocare parentes,
nec moritura super crudeli funere virgo.

Tι να πούμε για τον νέο (τον Λέανδρο), μέσα από τα κόκαλα του οποίου ο σκληρός έρωτας στροβιλίζει μεγάλη φλόγα; Κολυμπά μέσα σε μια σύγχυση από απότομες νεροποντές αργά στο σκοτάδι της νύχτας, από πάνω του η πύλη του ουρανού βροντάει και τα κύματα αντηχούν, χτυπώντας στους βράχους. Οι άτυχοι γονείς του δεν μπορούν να τον σταματήσουν ούτε η κοπέλα που θα πεθάνει εξαιτίας της σκληρής μοίρας του.

What of Leander, through whose bones harsh love winds the great flame? See how he swims the straits in a confusion of steep waterspouts, late in the dark of night. Heaven’s might doorway thunders above him, and the waves striking the cliffs re-echo: his unlucky parents cannot stop him, nor the girl who’ll die because of his cruel fate.