[...] Ηorrendus ubique
it fragor et pugnae spatium discriminat aer.
Primus terrificum Mavors non segnis in agmen                 
Odrysios impellit equos, quibus ille Gelonos
sive Getas turbare solet: splendentior igni
aureus ardescit clipeus, galeamque nitentes
adrexere iubae. Tum concitus ense Pelorum
transigit adverso, femorum qua fine volutes                    
duplex semifero conectitur ilibus anguis,
atque uno ternas animas interficit ictu.
Tum super insultans avidus languentia curru
membra teri multumque rotae sparsere cruorem.
Occurrit pro fratre Mimas Lemnumque calentem              
cum lare Vulcani spumantibus eruit undis
et prope torsisset, si non Mavortia cuspis
ante revelato cerebrum fudisset ab ore.
Ille, viro toto moriens, serpentibus imis
vivit adhuc stridore ferox et parte rebelli                              
victorem post fata petit.

Από παντού έρχεται ένας φοβερός κρότος και ο αέρας χωρίζει στα δύο το πεδίο της μάχης. Πρώτος ο Άρης, ορμητικός, σπρώχνει ενάντια στην τρομερή παράταξη τα Οδρύσια άλογά του, με τα οποία εκείνος συνηθίζει να προκαλεί σύγχυση στους Γέλωνες ή στους Γέτες. Πιο αστραφτερή από τη φλόγα λάμπει η χρυσή του ασπίδα, ορθώνει την περικεφαλαία και τα αστραφτερά λοφία. Τότε, ορμώντας, επιτίθεται στον Πέλωρο και τον διαπερνά με το ξίφος του, εκεί όπου το δίκορμο φίδι γύρω από τη βουβωνική χώρα ενώνεται με το γιγάντιο σώμα και, έτσι, με ένα χτύπημα σκοτώνει τρεις ζωές. Τότε, άπληστος, ορμά με το άρμα του πάνω στα αδύναμα μέλη και οι ρόδες σκορπίζουν πολύ αίμα. Ο Μίμας τρέχει να υπερασπίσει τον αδελφό του και τη φλογερή Λήμνο μαζί με την κατοικία του Ήφαιστου ξερίζωσε από τα αφρισμένα κύματα και κοντά θα την είχε εκσφενδονίσει, αν το αρειανό δόρυ δεν είχε προλάβει να χύσει το μυαλό του από το ανοιχτό στόμα. Αν και ο άνδρας ήταν νεκρός, εκείνος στο κατώτερο φιδίσιο σώμα ζει ακόμα και, άγριος με συριγμούς, αναζητά με το εξεγερμένο μέρος τον νικητή μετά θάνατον.

An appalling din arose from every side and a wind divided the field of battle. First was impetuous Ares, urging against that terrible array the Thracian horses that had often scattered Gelonians or Getae. Brighter than fire shone his golden shield, high towered the gleaming crest of his helmet. Then, dashing forward, he rushed upon Pelorus and thrust his sword straight through him, there at the groin where the twin serpents unite with the gigantic body, and thus with a single blow took three lives. Then in his eagerness he ran his chariot over the helpless limbs until the wheels dripped with blood. Mimas ran up to avenge his brother, having torn from the sea fiery Lemnos and with it the abode of Hephaestus, but just as he was about to hurl it Ares’ spear shattered his skull and scattered his brains. What was mortal in him lay dead, but the serpent legs still lived and, hissing fiercely, sought to attack his vanquisher.