quid tanta dignaris mole clientem?
in brevibus numquam sese probat Aeolus undis,               
nec capit angustus Boreae certamina collis:
Alpes ille quatit, Rhodopeia culmina lassat.
incubuit numquam caelestis flamma salictis
nec parvi frutices iram meruere Tonantis:
ingentes quercus, annosas fulminat ornos.                          
 

Γιατί δίνεις τόση αξία σε έναν ταπεινό πελάτη; Ο Αίολος ποτέ δεν δοκιμάζει τον εαυτό του στα ρηχά νερά. Δεν πολεμά με τον Βοριά ένας μικροσκοπικός λόφος. Αυτός τις Άλπεις σείει, καταπονεί τις κορυφές της Ροδόπης. Ποτέ η ουράνια φλόγα δεν ακουμπά τις ιτιές ούτε χαμηλοί θάμνοι αξίζουν την οργή του βροντόφωνου Δία. Τις γιγάντιες βελανιδιές και τις αιωνόβιες μελιές κεραυνοβολεί.

Why do you place so much value on a lowly client? Aeolus never tests himself in shallow waters. A tiny hill does not fight with the North wind. He shakes the Alps, he wears down the peaks of Rhodope. Never does the heavenly flame touch the willows nor do the low bushes deserve the wrath of thundering Zeus. He hurls his thunderbolts on the giant oaks and the century-old ash trees.