Est chelys illa dehinc, tenero quam lusit in aevo
Mercurius, curva religans testudine chordas,
ut Parnaseo munus memorabile Phoebo                                           
formaret nervis opifex dues. Hanc ubi rursum
concentus superi complevit pulcher Apollo,
Orphea Pangaeo docuit gestare sub antro.
Hic iam fila novem docta in modulamina movit
Musarum ad speciem Musa satus, ille repertor                 
carmina Pleiadum numero deduxerat. At cum
inpia Bassaridum carpsisset dextera vatem
et devota virum tegerent Libethra peremptum
intulit hanc caelo miseratus luppiter artem
praestantis iuvenis, pecudes qui et flumina vates              
flexerat.

Είναι και αυτή η χελώνη, που ο Ερμής έπαιξε σε τρυφερή ηλικία, δένοντας τις χορδές στο κυρτό καύκαλο, για να διαμορφώσει ο τεχνίτης θεός με τα νεύρα ένα αξιομνημόνευτο δώρο για τον Παρνάσειο Απόλλωνα. Όταν ο ωραίος Απόλλωνας με τη σειρά του συμπλήρωσε την αρμονία των θεών, δίδαξε στον Ορφέα να την παίζει στη σπηλιά του Παγγαίου. Αυτός πια κίνησε τις εννιά χορδές στη μελωδία που είχε μάθει, κατ’ εικόνα των Μουσών, μια και ο ίδιος ήταν γιος Μούσας και αυτός είχε εφεύρει ωδές τόσες όσες και οι Μούσες. Αλλά όταν τα ασεβή χέρια των Βασσαρίδων διαμέλισαν τον ποιητή και τα καταραμένα Λείβηθρα σκέπασαν τον άνδρα που χάθηκε, ο Δίας αυτήν την έφερε στον ουρανό, λυπημένος για την τέχνη του ξεχωριστού νέου, του ποιητή που είχε λυγίσει τα θηρία και τα ποτάμια.

It is that same tortoise shell which Hermes played in his youth, the ingenious god fastening sinews to the curved carapace to create with the strings a memorable gift for Parnassian Apollo. When in his turn the lovely Apollo completed the harmony of the gods, he taught Orpheus to play in his cave on Pangaeon. He then moved the nine strings in the melody he had been taught, after the image of the Muses, for he himself was the son of a Muse and had invented odes equal in number to their own. But when the impious hands of the Bassarids tore the poet apart and the accursed Leibethra covered the man who was lost, Zeus carried it into the heavens, sorrowing for the art of the lost youth, the poet to whom rivers and wild beasts had bowed.