Otia sopitis ageret cum cantibus Orpheus
neglectumque diu deposuisset opus,
lugebant erepta sibi solacia Nymphae,
quaerebant dulces flumina maesta modos.'
saeva feris natura redit metuensque leonem        
implorat citharae vacca tacentis opem.
illius et duri flevere silentia montes
silvaque Bistoniam saepe secuta chelyn.
Sed postquam Inachiis Alcides missus ab Argis
Thracia pacifero contigit arva pede                           
diraque sanguinei vertit praesaepia regis
et Diomedeos gramine pavit equos,
tunc patriae festo laetatus tempore vates
desuetae repetit fila canora lyrae
et resides levi modulatus pectine nervos              
pollice festivo nobile duxit ebur.
vix auditus erat: venti frenantur et undae,
pigrior adstrictis torpuit Hebrus aquis,
porrexit Rhodope sitientes carmina rupes,
excussit gelidas pronior Ossa nives;                         
ardua nudato descendit populus Haemo
et comitem quercum pinus amica trahit,
Cirrhaeasque dei quamvis despexerit artes,
Orpheis laurus vocibus acta venit.
securum blandi leporem fovere Molossi                                
vicinumque lupo praebuit agna latus.
concordes varia ludunt cum tigride dammae;
Massylam cervi non timuere iubam.

Όταν ο Ορφέας ήταν αργόσχολος και κοιμόντουσαν τα τραγούδια του και είχε για πολύ καιρό αφήσει παράμερα το έργο του παραμελημένο, μοιρολογούσαν οι Νύμφες που έχασαν την παρηγοριά τους, παραπονούνταν τα ποτάμια θλιμμένα για τους γλυκούς ρυθμούς του. Η άγρια φύση επιστρέφει στα θηρία και από φόβο για το λιοντάρι ζητά η δαμάλα πάλι τη βοήθεια της λύρας που σιωπά. Τη σιωπή της κλαίνε και τα σκληρά βουνά και τα δάση που είχαν συχνά ακολουθήσει τη Βιστώνια λύρα. Αλλά όταν ήλθε από το Ινάχιο Άργος ο Ηρακλής και πάτησε με πόδι ειρηνικό τις θρακικές πεδιάδες και τους φριχτούς στάβλους κατέστρεψε του αιματοβαμμένου βασιλιά και με χορτάρι τάισε τα άλογα του Διομήδη, τότε για τις γιορτινές στιγμές της πατρίδας του χαρούμενος ο ποιητής ξαναζήτησε τις μελωδικές χορδές της παραμελημένης του λύρας και παίζοντας με το απαλό πλήκτρο τα άπραγα νεύρα της άρχισε το ευγενικό έργο του με γιορτινά δάχτυλα. Μόλις ακούστηκε, οι άνεμοι και τα κύματα καταπαύουν. Ο Έβρος πιο νωθρός άρχισε να κυλά ληθαργικά τα νερά του. Τέντωσε η Ροδόπη τα βράχια της που διψούσαν για τραγούδια. Η Όσσα σκύβοντας τίναξε τα παγωμένα χιόνια. Η ψηλή λεύκα κατεβαίνει από τον γυμνωμένο Αίμο, το πεύκο σέρνει τη βελανιδιά για σύντροφο με αγάπη κι η δάφνη, παρόλο που αντίκρυσε την τέχνη του Απόλλωνα, έλκεται από τις ορφικές φωνές και φτάνει. Σίγουρο πια τον λαγό τον περιβάλλουν τρυφερά οι μειλίχιοι Μολοσσοί και το αρνί κοντά στον λύκο απλώνει τα πλευρά του. Δορκάδες παίζουν μαζί με πλουμιστές τίγρεις μονοιασμένες και τα ελάφια δεν φοβούνται πια την αφρικανική χαίτη.

When Orpheus was idle and his songs slumbered and he had long neglected his work, the Nymphs who had lost their consolation lamented and the rivers complained sadly for his sweet measures. Wildness returns to the beasts, and in fear of the lion the heifer again seeks the aid of the silent cithara. Its stillness is mourned by the rugged mountains and the forests that had often followed the Bistonian lyre. But when Hercules came from Inachian Argos and stepped with peaceful foot on the Thracian plains and destroyed the terrible stables of the bloody king and fed Diomedes' horses with grass, then for the festal moments of his native land the poet joyously reclaimed the melodious strings of his neglected lyre, and playing with the soft plectrum upon its idle strings began his noble work with lively fingers. As soon as it was heard, a calm fell upon the winds and waves. Hebrus rolled his waters more languidly. Rhodope reached out with her rocks that were thirsty for songs. Ossa bent and shook away the frozen snows. The tall poplar descended from naked Haemus, the pine dragged the oak into loving companionship, and the laurel, at the sound of the Orphic music, forsook the arts of Apollo and drew near. Secure now the hare is gently tended by the meek Molossians, and the lamb lies near the wolf. The deer play together in harmony with mottled tigers and no longer fear the African mane.