Septem illum totos perhibent ex ordine menses
rupe sub aëria deserti ad Strymonis undam
flesse sibi et gelidis haec evolvisse sub antris
mulcentem tigres et agentem carmine quercus;               
qualis populea maerens philomela sub umbra
amissos queritur fetus, quos durus arator
observans nido implumes detraxit; at illa
flet noctem ramoque sedens miserabile carmen
integrat et maestis late loca questibus implet.

Επτά ολόκληρους μήνες στη σειρά, έτσι λένε, εκείνος έκλαιγε στα ριζά βράχου απόκρημνου, στις όχθες του μοναχικού Στρυμόνα και σε παγωμένες μέσα σπηλιές εξιστορούσε όλα αυτά μαγεύοντας τις τίγρεις και παρασύροντας με το τραγούδι του τις βελανιδιές, όπως όταν η χελιδόνα πενθεί στη σκιά της λεύκας και θρηνεί για τα χαμένα της πουλάκια, που κάποιος σκληρός αγρότης παραφυλώντας άρπαξε μέσα από τη φωλιά, αφτέρουγα ακόμη, κι εκείνη κλαίει τη νύχτα και καθισμένη στο κλαδί ξαναρχινάει λυπητερό τραγούδι και με τους θλιβερούς της θρήνους γεμίζει τον κόσμο όλο.

They say he wept for seven whole months, beneath an airy cliff, by the waters of desolate Strymon, and told his tale, in the icy caves, softening the tigers’ mood, and gathering the oak-trees to his song: as the nightingale grieving in the poplar’s shadows laments the loss of her chicks, that a rough ploughman saw snatching them, featherless, from the nest: but she weeps all night, and repeats her sad song perched among the branches, filling the place around with mournful cries.