Non te nullius exercent numinis irae;
magna luis commissa: tibi has miserabilis Orpheus
haudquaquam ob meritum poenas, ni fata resistant,                     
suscitat et rapta graviter pro coniuge saevit.
Illa quidem, dum te fugeret per flumina praeceps,
immanem ante pedes hydrum moritura puella
servantem ripas alta non vidit in herba.
At chorus aequalis Dryadum clamore supremos                     
implerunt montes; flerunt Rhodopeiae arces
altaque Pangaea et Rhesi mavortia tellus
atque Getae atque Hebrus et Actias Orithyia.

Σε τυραννά η οργή ενός όχι ασήμαντου θεϊκού πνεύματος. Ξεπληρώνεις έγκλημα μεγάλο. Σε τιμωρεί ο δύστυχος Ορφέας, όχι λιγότερο από αυτό που αξίζεις, αν η μοίρα αντίσταση δεν φέρει, και μαίνεται βαριά για τη σύζυγο που του στέρησες. Εκείνη, βέβαια, καθώς έτρεχε να σου ξεφύγει πλάι στο ποτάμι, η μελλοθάνατη κοπέλα, δεν είδε πελώριο νερόφιδο που παραφυλούσε στην όχθη μέσα στα χόρτα τα ψηλά. Μα οι Δρυάδες φίλες της γέμισαν με τις κραυγές τους τα ψηλά βουνά. Έκλαψαν οι κορυφές της Ροδόπης και το ψηλό Παγγαίο και η πολεμόχαρη του Ρήσου γη και οι Γέτες και ο Έβρος και η Aθηναία Ωρείθυια.

Not for nothing does divine anger harass you: you atone for a heavy crime: it is Orpheus, wretched man, who brings this punishment on you, no less than you deserve if the fates did not oppose it: he raves madly for his lost wife. She, doomed girl, running headlong along the stream, so as to escape you, did not see the fierce snake, that kept to the riverbank, in the deep grass under her feet. But her crowd of Dryad friends filled the mountaintops with their cry: the towers of Rhodope wept, and the heights of Pangaea, and Thrace, the warlike land of Rhesus, and the Getae, the Hebrus, and Orythia, Acte’s child.