ἀμφὶ δὲ δαιομένοις εὐρὺν χορὸν ἐστήσαντο,
καλὸν Ἰηπαιήον᾽ Ἰηπαιήονα Φοῖβον
μελπόμενοι: σὺν δέ σφιν ἐὺς πάις Οἰάγροιο
Βιστονίῃ φόρμιγγι λιγείης ἦρχεν ἀοιδῆς:
ὥς ποτε πετραίῃ ὑπὸ δειράδι Παρνησσοῖο                 
Δελφύνην τόξοισι πελώριον ἐξενάριξεν,
κοῦρος ἐὼν ἔτι γυμνός, ἔτι πλοκάμοισι γεγηθώς.

Και γύρω από τις καιόμενες προσφορές έστησαν χορό μεγάλο, ψάλλοντας και υμνώντας τον όμορφο Απόλλωνα τον θεραπευτή. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο ευγενής ο γιος του Οιάγρου που αρχίνησε στη βιστώνια λύρα του γλυκό τραγούδι, πώς κάποτε ο θεός στου Παρνασσού τα βράχια νέος ακόμα και γυμνός, περήφανος για τα μακριά μαλλιά του, σκότωσε με το τόξο του τον πελώριο τον δράκοντα Δελφύνη.

And round the burning sacrifice they set up a broad dancing-ring, singing, All hail fair god of healing, Phoebus, all hail, and with them Oeagrus' goodly son began a clear lay on his Bistonian lyre; how once beneath the rocky ridge of Parnassus he slew with his bow the monster Delphyne, he, still young and beardless, still rejoicing in his long tresses.