ἐγὼ καὶ διὰ μούσας
καὶ μετάρσιος ᾖξα, καὶ
πλείστων ἁψάμενος λόγων
κρεῖσσον οὐδὲν Ἀνάγκας                                                           
ηὗρον οὐδέ τι φάρμακον
Θρῄσσαις ἐν σανίσιν, τὰς
Ὀρφεία κατέγραψεν
γῆρυς, οὐδ᾽ ὅσα Φοῖβος
Ἀσκληπιάδαις ἔδωκε                                                             
φάρμακα πολυπόνοις
ἀντιτεμὼν βροτοῖσιν.

Εγώ και με τις Μούσες περπάτησα και η σκέψη μου με ανέβασε σε ύψη μεγάλα και πολλές σκέψεις έκανα, μα δε βρήκα τίποτε ανώτερο από την Ανάγκη· αυτή δεν τη νικά ούτε η χαραγμένη σε πλάκες της Θράκης φωνή του Ορφέα ούτε όσα βότανα μάζεψε ο ίδιος ο Φοίβος και πρόσφερε στη γενιά του Ασκληπιού για να βρουν οι πολύπαθοι θνητοί από τα βάσανά τους ανάπαψη.

I have soared aloft with poetry and with high thought, and though I have laid my hand to many a reflection, [965] I have found nothing stronger than Necessity, nor is there any cure for it in the Thracian tablets set down by the voice of Orpheus nor in all the simples which Phoebus [970] harvested in aid of trouble-ridden mortals and gave to the sons of Asclepius.