Οἱ γὰρ Πελασγοὶ ἀφορίας αὐτοῖς γενομένης ἐν τῇ γῇ πάντων χρημάτων εὔξαντο τῷ τε Διὶ καὶ τῷ Ἀπόλλωνι καὶ τοῖς Καβείροις καταθύσειν δεκάτας τῶν προσγενησομένων ἁπάντων, τελεσθείσης δὲ τῆς εὐχῆς ἐξελόμενοι καρπῶν τε καὶ βοσκημάτων ἁπάντων τὸ λάχος ἀπέθυσαν τοῖς θεοῖς, ὡς δὴ κατὰ τούτων μόνων εὐξάμενοι. ταῦτα δὴ Μυρσίλος ὁ Λέσβιος ἱστόρηκεν ὀλίγου δεῖν τοῖς αὐτοῖς ὀνόμασι γράφων οἷς ἐγὼ νῦν, πλὴν ὅσον οὐ Πελασγοὺς καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ Τυρρηνούς: τὴν δ᾽ αἰτίαν ὀλίγον ὕστερον ἐρῶ.

Οι Πελασγοί, καθώς διένυαν μια περίοδο αφορίας της γης, ορκίστηκαν να προσφέρουν στον Δία και στον Απόλλωνα και στους Καβείρους τα δέκατα όλης της μελλοντικής παραγωγής τους. Όταν όμως η προσευχή τους πραγματοποιήθηκε, ξεχώρισαν και πρόσφεραν στους θεούς το μερίδιο που είχαν υποσχεθεί μόνο από τους καρπούς και τα βοοειδή τους, σαν να είχε ο όρκος τους σχέση μόνο με αυτά. Αυτά τα εξιστόρησε ο Μυρσίλος ο Λέσβιος, του οποίου η αφήγηση δεν διαφέρει από τη δική μου τώρα εκτός από το ότι δεν αποκαλεί τους ανθρώπους Πελασγούς, αλλά Τυρρηνούς. Τον λόγο γι’ αυτό θα τον αναφέρω λίγο αργότερα.

For the Pelasgians in a time of general scarcity in the land had vowed to offer to Jupiter, Apollo and the Cabeiri tithes of all their future increase; but when their prayer had been answered, they set apart and offered to the gods the promised portion of all their fruits and cattle only, as if their vow had related to them alone. This is the account related by Myrsilus of Lesbos, who uses almost the same words as I do now, except that he does not call the people Pelasgians, but Tyrrhenians, of which I shall give the reason a little later.