ΑΒΔΗΡΟΥ ΤΑΦΑΙ

Μὴ τὰς ἵππους, ὦ παῖ, τὰς τοῦ Διομήδους ἆθλον ἡγώμεθα τοῦ Ἡρακλέους, ἅς γε καὶ ᾕρηκεν ἤδη καὶ συντέτριφε τῷ ῥοπάλῳ – καὶ ἡ μὲν κεῖται αὐτῶν, ἡ δὲ ἀσπαίρει, τὴν δὲ ἀναπηδᾶν ἐρεῖς, ἡ δὲ πίπτει, βάρβαροι ταῖς χαίταις καὶ ἐς ὁπλὴν λάσιοι καὶ ἄλλως θηρία· φάτναι δὲ ὡς ἀνάπλεῳ μελῶν ἀνθρωπείων καὶ ὀστῶν εἰσιν, οἷς εἰς τὴν ἱπποτροφίαν ταύτην ὁ Διομήδης ἐχρήσατο, αὐτός τε ὁ ἱπποτρόφος ὡς ἀγριώτερος ἰδεῖν ἢ αἱ ἵπποι, πρὸς αἷς πέπτωκεν – ἀλλὰ τουτονὶ τὸν ἆθλον χαλεπώτερον χρὴ δοκεῖν Ἔρωτός τε πρὸς πολλοῖς ἐπιτάττοντος αὐτὸν τῷ Ἡρακλεῖ μόχθου τε ἐπ' αὐτῷ οὐ μικροῦ ὄντος. τὸν γὰρ δὴ Ἄβδηρον ὁ Ἡρακλῆς ἡμίβρωτον φέρει ἀποσπάσας τῶν ἵππων, ἐδαίσαντο δὲ αὐτὸν ἁπαλὸν ἔτι καὶ πρὸ Ἰφίτου νέον, τουτὶ δὲ ἔστι καὶ τοῖς λειψάνοις συμβαλέσθαι· καλὰ γὰρ δὴ ἔτι ἐν τῇ λεοντῇ κεῖται. τὰ μὲν δὴ δάκρυα τὰ ἐπ' αὐτοῖς καὶ εἰ δή τι περιεπτύξατο αὐτῶν καὶ ὀλοφυρόμενος εἶπε καὶ τὸ βαρὺ τοῦ προσώπου τὸ ἐπὶ πένθει δεδόσθω καὶ ἄλλῳ ἐραστῇ· ἄλλο ἐχέτω τι καὶ ἡ στήλη γέρας ἐφεστηκυῖα καλοῦ σήματι· ὁ δ' οὐχ ὅπερ οἱ πολλοὶ πόλιν τε τῷ Ἀβδήρῳ ἀνίστησιν, ἣν ἀπ' αὐτοῦ καλοῦμεν, καὶ ἀγὼν τῷ Ἀβδήρῳ κείσεται, ἀγωνιεῖται δ' ἐπ' αὐτῷ πυγμὴν καὶ παγκράτιον καὶ πάλην καὶ τὰ ἐναγώνια πάντα πλὴν ἵππων.

Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΑΒΔΗΡΟΥ

Ας μη θεωρήσουμε, παιδί μου, ως τον καθαυτό άθλο του Ηρακλή τα άλογα του Διομήδη τα οποία ήδη κατανίκησε και συνέτριψε με το ρόπαλό του. Από αυτά άλλο κείτεται στο χώμα, άλλο ξεψυχά, άλλο, θά ’λεγες, αναπηδά και άλλο πέφτει κάτω. Έχουν τρίχωμα πυκνό ως τις οπλές, έχουν ανάκατες τις χαίτες και σε όλα τους θυμίζουν άγρια θηρία. Τα παχνιά τους είναι γεμάτα σάρκες και οστά ανθρώπων, γιατί αυτή ήταν η τροφή που τους έδινε ο Διομήδης. Αυτός ήταν ακόμα πιο άγριος από τα άλογα που ανέτρεφε και που στο πλάι τους τώρα κείτεται σκοτωμένος. Αλλά αυτόν εδώ τον άθλο πρέπει να θεωρεί κανείς πιο δύσκολο που πρόσθεσε κοντά στους άλλους ο Έρωτας στον Ηρακλή και που μικρός δεν ήταν. Γιατί ο Ηρακλής μεταφέρει το μισοφαγωμένο σώμα του Άβδηρου αρπάζοντάς το από τα άλογα. Τον κατασπάραξαν νέο, πιο νέο από τον Ίφιτο, κρίνοντας από τα μέλη του σώματός του που, ακόμα και έτσι, γεμάτα ομορφιά κείτονται πάνω στη λεοντή. Τα δάκρυα που έχυσε πάνω απ’ αυτά και τις αγκαλιές που τυχόν τους έκανε και τους θρήνους που πρόσφερε και τη θλίψη στο πρόσωπο, όλα αυτά τα σημάδια του πένθους ταιριάζουν σε άλλους εραστές. Για κάποιον άλλο ας φέρει παρόμοια τιμή η στήλη που θα τοποθετηθεί πάνω στον τάφο του αγαπημένου. Όμως ο Ηρακλής δεν είναι όπως οι περισσότεροι. Ιδρύει προς τιμή του Άβδηρου πόλη και της δίνει το όνομα εκείνου και θεσμοθετεί και αγώνες προς τιμήν του που περιλαμβάνουν πυγμαχία, παγκράτιο, πάλη και όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, εκτός από αρματοδρομία.

THE BURIAL OF ABDERUS

Let us not consider the mares of Diomedes to have been a task for Heracles, my boy, since he has already overcome them and crushed them with his club--one of them lies on the ground, another is gasping for breath, a third, you will say, is leaping up, another is falling down; their manes are unkempt, they are shaggy down to their hoofs, and in every way they resemble wild beasts; their stalls are tainted with flesh and bones of the men whom Diomedes used as food for his horses, and the breeder of the mares himself is even more savage of aspect than the mares near whom he has fallen--but you must regard this present labour as the more difficult, since Eros  enjoins it upon Heracles in addition to many others, and since the hardship laid upon him was no slight matter. For Heracles is bearing the half-eaten body of Abderus, which he has snatched from the mares; and they devoured him white yet a tender youth and younger than Iphitos, to judge from the portions that are left; for, still beautiful, they are lying on the lion's skin. The tears he shed over them, the embraces he may have given them, the laments he uttered, the burden of grief on his countenance--let such marks of sorrow be assigned to another lover; for another likewise let the monument placed upon the fair beloved's tomb carry the same tribute of honour; but, not content with the honours paid by most lovers, Heracles erects for Abderus a city, which we call by his name, and games also will be instituted for him, and in his honour contests will be celebrated, boxing and the pancratium and wrestling and all the other contests except horse-racing."