ΦΟΙΝΙΞ: πείθομαι, νὴ τὸν Πρωτεσίλεων, ἀμπελουργέ: καλὸν γάρ, ὡς ὁρῶ, καὶ ὀμνύναι τοιοῦτον ἥρω.
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: ἢ ἀδικήσεις γε ἀπιστῶν, ξένε. τὸν δὲ Ἀμφιάρεων, ὃν λέγεται ἡ γῆ ἐν σοφῷ ἀδύτῳ ἔχειν  Ἀμφίλοχόν τε τὸν τούτου παῖδα πλείω ἴσως ἢ ἐγὼ γιγνώσκεις οὐ πολὺ ἀπέχων τῆς Κιλίκων ἠπείρου, καὶ Μάρωνα δὲ τὸν Εὐάνθους ἀδικοίης ἂν ἐπιφοιτῶντα ταῖς ἐν Ἰσμάρῳ ἀμπέλοις καὶ ἡδυοίνους αὐτὰς ἐργαζόμενον φυτεύοντά τε καὶ κυκλοῦντα, ὅτε δὴ ὁρᾶται τοῖς γεωργοῖς ὁ Μάρων καλός τε καὶ ἁβρὸς καὶ ἀναπνέων ποτιμόν τε καὶ οἰνῶδες.

ΦΟΙΝΙΚΑΣ: είμαι πεπεισμένος, μα τον Πρωτεσίλαο, αμπελουργέ. Είναι καλό, όπως αντιλαμβάνομαι, να ορκίζεται τέτοιος ήρωας.
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: θα είχες άδικο να μην πιστέψεις, ξένε. Για τον Αμφιάρεω, για τον οποίο υπάρχει η φήμη ότι η γη τον κρατάει σε έξυπνη κρυψώνα  και για τον γιο του τον Αμφίλοχο, εσύ ίσως γνωρίζεις περισσότερα από εμένα, μια και δεν μένεις πολύ μακριά από τη χώρα της Κιλικίας. Και θα αδικούσες πολύ τον Μάρωνα, τον γιο του Ευάνθη, ο οποίος φροντίζει τα αμπέλια στην πόλη Ίσμαρο και τα κάνει να δίνουν πιο γλυκό κρασί όπως τα φυτεύει και τα επιβλέπει, κυρίως όταν τον βλέπουν οι γεωργοί όμορφο κι ευγενικό και να μυρίζει η αναπνοή του γλύκα και κρασί.

PHOENΙΧ: By Protesilaos, I am convinced, vinedresser. It is good, I see, to swear by such a hero.
VINE GROWER: You would be wrong to disbelieve, my guest. Since you live near the mainland of Cilicia, perhaps you know more than I do about both Amphiaraus, whom the earth is said to hold in a cleverly devised and secret shrine, and his son Amphilokhos. But you might do injustice to Maron, the son of Euanthes, who haunts the vines at Ismaros and, by planting and pruning them, makes them produce sweet wine, especially when farmers see Maron handsome and splendid, exhaling a breath sweet and smelling of wine.